Lache is oonnötteg

[p. 111]

Legendes

[p. 112]

Meziek veur slevrouw

Neet altied heet 't beeld vaan de Sterre der Zee zoe rösteg en sereen op d'n troen in Slevrouwekèrk gestande.

Ietot 't dao woort geplaots heet 't nogal ins mote reize! Dat kwaom umtot de stad bezat waor door 't leger vaan de Hollandse Staote en me waor bang tot die 't beeld get zouwen aondoen. Dat waore jummers prottestante en die móste niks vaan beelde höbbe.

Iers had me 't verborge in 't kloester vaan de Annunciate in Wiek. De zusters hadde netuurlek good veur 't beeld gezörg en aon geine vertèld tot Slevruike bij hun in hoes waor.

Meh op e gegeve momint woorte e paar börgers, die zelf 't beeld nao 't kloester hadde gebrach, toch bang tot de bezètters drachter zouwe koume en spraoken aof tot ze 't beeld nao Slevante zouwe bringe. Dao laog hoeg op de berg e paoterskloester en umtot dat boete de stad waor meinde ze tot de Sterre der Zee dao veileger zouw zien.

Zoe zaog me op 'nen aovend in de winter veer flinke kerels mèt 'n doedskis oet 't kloester vaan de zusters vertrèkke, euver de brögk nao de Pieterspoort. 't Waor kort veurtot de poort op sloot zouw goon en de wachters maakde ziech veerdeg um de zwoer deure touw te doen. Ze kóste al de trommele hure vaan de seldaote die de sleutel kaome bringe.

‘Woe moot geer nog zoe laat naotouw?’ vroge ze aon de maander mèt de doedskis.

‘Jeh, wat dachste?’ zag eine brutaol. ‘Dat zuuste toch zeker wel? Op Sint Pieter is eine gestorve en veer goon 'm ze lèste kemerke bringe. Of dachste soms tot veer greunmoos gónge hole?’

‘Nein, dat zal wel neet,’ zag de commandant lachentere. Heer waor blij tot zienen deens haos drop zaot en tot heer ziech dalek lekker kós goon werme. ‘Alloh, sjendaol, maak toste weg kums. Iech gaon slete.’

Zoe kaom 't beeld vaan Slevrouw, want dat laog netuurlek in die doedskis, veileg boete de stad.

Laat in d'n aovend kaome ze op Slevante aon. Dao laoge alle paoters al in bèd. Allein de gardiaon en zienen assistent waore nog op, want die wiste wat stoont te gebäöre.

Mèt väöl respek woort 't beeld oet de kis gehaold en verborge in de kloesterkepel. Dao zouw 't good besjermp zien.

Meh noe huurt wat gebäörde.

D'n daag denao laog de snie dik op 't veld en op de struuk en buim vaan Slevante. Me hoort niks dao, zoe rösteg waor 't. Geine boer dee nao ze land

[p. 113]

góng, gei peerd wat de kaar mós trèkke, niks reurde z'ch.

En toen hoort de broeder-köster, dee d'n altaor aon 't veerdeg make waor in de kepel, opins get tikke op 't ruutsje neve ziech. En wie heer verbaas opkeek, zaog 'r 'ne liewerik, dee veur 't vinsterke in de loch hóng en lösteg ze veurjaorsleedsje begós te fluite.

Nou, nou, dach de broeder, dee is gans gek. Dee meint tot 't lente is en tot 'r e nèske moot goon bouwe zeker.

‘Alloh, gaank gek!’ reep 'r.

Meh de liewerik heel vol en bleef 'ne gansen tied meziek make.

‘Dee is veur de poes,’ zag 'ne wijze paoter dee debij kaom. ‘Veugelkes die zoe vreug zinge...’

Meh d'n daag denao góng 't sjus zoe. En edere mörge zóng de liewerik tot verbazing vaan alle broeders en paoters, die niks devaan begrepe.

En pas wie me, veur de zoeväölste kier, 't beeld weer örgens anders naotouw brach, noe nao 't Belsj, kaom 'n ind aon 't kónzair.

Allein de gardiaon en zienen assistent wiste wel wat dee liewerik edere mörge kaom doen: Heer zóng veur Slevrouw Sterre der Zee zie sjoenste leedsje.

Umtot ze dao op die verborge plaots noets bezeuk kraog vaan Mestreechtenere zeker.