Lache is oonnötteg

[p. 87]

Nostalgie

_AochMes- treech _boe is 't _sjoens ge- ble- ve,
boe _veer vreu-ger tös-se moch-te le- ve;
wie _veer kin- der _wao- re en eus bès- te jao- re op de sjaol-baank _höb-be door-ge-brach?
Iech zeen nog us op- pe Vriet- hof sjot- te
of mar- sje- re ach-ter de pie- jot- te,
en de doe-ve jao-ge of de meids-kes plao-ge; _iech huur _nog hun _ke-ke en ge- lach.

_Mes- treech, 't _weurt zoe kaajd, 't _weurt zoe leeg,
iech mis de späöl-kes die _iech vreu-ger deeg;
_en op-pe Vriet-hof _zeen iech gei-ne _mie fla- ne- re
iech kin- de al- le lui en zaog de_{meids- kes} ge- re.
Mien Treech, 't weurt zoe leeg, 't weurt zoe kaajd,
Mes-

[p. 88]

treech, jao diech en iech veer _{weur- de} aajd.

't Kioske, de Bazaar, d'n tore,
gónge ein veur ein veur us verlore.
En zuug die kentoere
mèt leeg ouge loere
dao boe vreuger höbbe lui geleef.
De beton kaom in de plaots vaan brikke.
't Verkier kin eus gooj stad neet slikke.
Wat ins kinder waore
heet noe gaw de jaore
tot hun inkel nog de sex beleef.

Strak, Mestreech, daan moot iech aofsjeid numme.
En ligk iech daan in mie lèste humme,
laot miech daan kremere
want iech wèl neet gere
op die kèrkhof zeuke nao de weeg.
Meh vaar iers mèt miech door die aw straote,
boe iech späölde mèt mien kammeraote.
Laot miech daan vergete
wat iech höb gewete
en verstrui mien asse euver Treech.