Lache is oonnötteg

[p. 78]

Fak

't Had get eweg vaan 'n póppekas, dach d'n hier en heer zjeneerde z'ch tegeliekertied eigelek tot heer zoe get kós dinke, hei, op 't kèrkhof.

Meh toch...

E stökske wijer, neven 't peedsje, zaog heer edere kier 'ne kop mèt 'n patsj bove de eerd oet koume en 'n sjöp mèt groond drachteraon, um weer te verdwijne es d'n drek op 'nen houp gegoejd waor.

‘Komisch,’ dach heer. ‘Get veur 'ne film vaan Tati.’

Neve de kojl bleef heer stoon en, kiekentere nao de rögk vaan de grever, zag 'r:

‘Gei leuk werkske, liekent miech.’

D'n doejegrever drejde z'ch get lesteg um in ze graaf veur te kieke of me 't tegen häöm had en wie heer cónstateerde tot dat in de bedoeling laog, zat heer z'n sjöp deneer, lag z'n han op de rand en kroop gans te veursjijn.

Wie heer stoont vroog 'r:

‘Geer zag?’

‘Eh...,’ zag d'n hier, ‘gei leuk werkske liekent miech, zag iech.’

D'n doejegrever lufde mèt z'n rechterhand zien patsj op en kretsde z'ch anthousias op z'ne kop.

‘Boeveur neet, meint geer?’ vroog 'r nao 'n tiedsje dinke.

‘Nou jeh... Altied tösse de doeje, de graver, en altied mer weer die kojle graove... 't Zouw niks veur miech zien.’

‘'t Is e fak,’ zag de grever naodrökkelek. ‘E fak zoe good wie 'n ander... meh sjoenderder... eh... sjoender.’

‘G'r meint 't!’ reep d'n hier. ‘Sjoender es 'n ander? Sjoender wie bekker, of slachter, of... of...’

‘Pelitie,’ zag de grever. En nao 'n korte poos: ‘Bevubbeld.’

D'n hier knikde, nog altied in gedachte.

‘Of oonderwijzer,’ zag d'n doejegrever taxerend. ‘Bevubbeld.’

't Bleef effe stèl, allebei in bedink en zeukentere nao nog mier vakke ‘bevubbeld’.

‘Meh, boeveur daan is 't zoe sjoen vak eigelek?’ vroog d'n hier toen. ‘Iech vin, este zoe de gansen daag bezeg bis mèt de doed, mèt in de groond vreutele en dabbele veur lieker en dat allemaol... Nein, 't zouw miech neet bevalle.’

‘Neet de gansen daag,’ zag de grever.

Heer veegde nónchalant mèt ein hand euver de brokeboojem vaan z'nen euveral en haolde oet z'n tes e verkrunkeld pekske sigrètte. ‘Zeet d'r,’ zag 'r

[p. 79]

bedachzaam, ‘es niks te graove vèlt wèrke veer aon de weegskes en aon de struuk en de buim en zoe. Rotzooj opruime, blaajer bijeinkere, loker aonvölle en kojle geliekmake en dat soort werk. Begrep d'r? Altied wel get te doen.’ Heer peuterde mèt z'ne wiesvinger in 't pekske, voont niks en froemelde mèt 'ne ‘nondedjouw’ 't dink inein. Iers wouw heer 't in 't graaf goeje, meh um ein of ander duuster reie duide heer 't weer trök in zien tes.

D'n hier prizzenteerden 'm 'n sigrèt.

‘'t Is eur merk neet,’ zag 'r, ‘meh 't is toch altied beter es niks.’

De grever keek 'm daankbaar aon, veegde nog ins, noe mèt z'n twie han, euver zien batse en pakde hiel veurziechteg 'n sigrèt oet 't pekske.

‘Daank uuch, menier,’ zag 'r, ‘geer wèt neet wat dat beteikent este hei wèrks. Zoe'n sigrèt noe en daan. Veural este allein bis.’

Ze staoke same 't vuur drin en blaosde de rouk veur ziech oet. 't Waor zoe rösteg tot groete slierte roontelum hun bleve haange, twiefelentere of ze nog wel zouwe goon.

‘Dee hei,’ zag de wèrkmaan, ‘dee kump pas euvermörge.’

Heer gebierde mèt zien kin nao 't graaf aon zien veuj.

‘Miene collega is kraank, de griep heet 'r, dat löpste d'ch hei gaw op mèt slech weer, en daomèt kin iech neet aon de weegskes en zoe wèrke, allein, en daoveur bin iech al mer begonne. Meh 't heet d'n tied.’

Dat waor häöm dudelek aon te zien.

‘Meh,’ bedach ziech d'n hier nao e stök sigrèt, ‘zoe fak, wiet geer dat neump, is dat noe neet deprimerend?’

De maan keek 'm achterdochteg aon.

‘Geer zag?’ vroog heer zoonder väöl hoop.

‘Nou jeh... deprimerend... Maak uuch dat noe neet tristeg, zoe de gansen daag tösse de doeje en altied mer dinke aon de doed en ummertouw mer bedreufde lui zien en elend... en zoe..? Nein?’

De grever keek ingespanne nao z'n sigrèt.

‘Nein!’ zag heer toen gedecideerd. ‘Nein. Boeveur zouw iech? Kiek, veer mage neet lache hei. Veur d'n dirrektäör neet. Dat huurt ziech neet, zeet dee. En dao heet heer ouch eigelek wel geliek aon, huur. Veur de lui, heh. Meh tristeg zien veer neet. Miene collega al gaar neet. Dee heet vaan die gezègkdes... Wie vint geer die: Veer höbbe de gemekelekste klante. Noets klachte.’

Heer beloerde d'n andere stiekem meh intens vaan oonder de klep vaan z'n patsj en wachde in spanning op zien reactie.

‘Nou,’ lachde dee vruntelek, ‘dat zal woer zien. Gein klachte! Hahaha...’

‘Kiek,’ veel de grever häöm in ziene lach, ‘dat mage veer noe neet! Géér kint hei lache. Eigelek huurt ziech dat neet, meh geine kin 't uuch verbeeje. Meh

[p. 80]

véér mote serjeus blieve. Begrep d'r?’

De wandeleer keek get verlege roontelum z'ch, meh dao waor geine mins in de buurt.

‘Is dat zoe'ne lollege, dee collega vaan uuch?’ vroog heer toen, oonder d'n indrök toch.

[p. 81]

‘Nein, gaaroet neet.’

D'n doejegrever keek in de veerte zoonder get te zien.

‘Nein. Meh heer is wedemaan. Väöl leid gehad mèt zien vrouw. En mèt zien dochter ouch. Meh heer heet vaan die oetdrökkinge... Aoch, zeet heer soms, in de groond zien 't allemaol gooj lui.’

Heer heel mèt 'n sjeel oug d'n hier weer in de gater.

Dee lachde weer, meh stèllekes noe.

‘Höb d'r ze? Good heh? Mehjeh, este daan neet maags lache... Dat is wel ins lesteg huur. Meh 't is e fak, wie iech uuch al zag. Neet gemekelek.’

Heer mikde 't stumpke vaan z'n sigrèt in 't graaf en d'n hier doog 't 'm mèt 'n liechte aarzeling nao.

‘En op d'n wäörd lètte!’ zag d'n doejegrever inins. ‘Altied op d'n wäörd lètte.’

‘Op d'n wäörd lètte? Wiezoe?’

‘Nou jeh... Dink uuch ins in... Iech höb dat vreuger wel gehad wie iech hei pas begós waor. Daan zag iech tegen eine... zoonder erg heh... zag iech: Nou, tot zeens daan mer. Meh daan kraog iech dèks de wind vaan väöre huur. Zoe vaan: Wat tot zeens? Dat zouwste wèlle diech! Iech kom wel es 't mienen tied is en neet ieder. Dat soort dinger, heh.’

‘Ao... jao, noe snap iech uuch. Jeh...’

‘Of iech zag: Kom ins langs. Nou!’

De grever sjöddelde tristeg mèt ziene kop.

‘De lui móste dat oeterein hawwe, heh. Me werk en wat iech zoe zègk. Meh ze blieven aon de geng. Dus... altied op d'n wäörd lètte, wie iech al zag.’

D'n hier knikde begriepend.

‘Jaojao, dao kin iech inkoume tot dat wel ins verfelend kin zien,’ zag 'r.

‘Meh vaan d'n andere kant, 't is ouch rösteg werk, neet? Geer hoof uuch noets te hajje, wie iech dat me gans leve höb mote doen. Iech höb in zake gezete en dat waor allezeleve...’

‘En daobij,’ zag d'n doejegrever zoonder ziech vaan z'nen apperpo te laoten aofbringe, ‘'t weer maak dèks ouch väöl versjèl.’

‘'t Weer? Wie bedoelt geer dat? Wat veur versjèl?’

‘De groond,’ wees de maan. ‘Naat, druug, bevrore en dat allemaol. Dat zien ganse ander technieke. Dat zalt geer toch wel snappe, al höb g'r nog noets 'n sjöp in de groond gestoke. Kiek, wie vendaog, dat is prachteg. Lekker werm en 't heet al 'n week neet geregend. Dat is 't fijnste veur miech. En veur m'ne collega es dee neet kraank waor. Noe graofste veur de plezeer. Meh es 't lang geregend heet en de boel is stroontnaat... Menier dat is ei baar elend! Haw d'ch daan mer in de gater tot de boel neet invèlt este haverweegs bis.

En es 't daan ouch nog geit vrere...! Veer höbben al mote bíkkele, menier.

[p. 82]

Jaojao, dat is daan weer 'n ganse ander techniek. Dat mooste kinne. Meh, 't is e fak, iech höb 't al ins gezag.’

‘Iech begriep 't,’ zag d'n hier, ‘en iech krijg wie langer wie mier respek veur uuch.’

‘Aoch,’ de maan haolde z'n sjouwers op, ‘iech laot miech dao neet op veurstoon. Meh gemekelek is 't neet.’

‘Meh geer moot miech nog altied vertèlle, boeveur tot 't noe zoe sjóen vak is,’ zag d'n hier. ‘Geer zag dat zoe, meh geer höb dat neet oetvertèld.’

‘Umtot,’ zag de grever, en heer loerde nao d'n hiemel, boe niks te zien waor es 't blauw vaan de iewegheid, ‘umtot 't ein vaan de werke is. Dat zag de pestoer.’

‘Ein vaan de... Vaan bemertegheid?’ perbeerde d'n hier veurziechteg.

‘Dát waor 't! Vaan bermertegheid!’

D'n doejegrever woort veur zienen doen gans lösteg.

‘Potverdomme! Wie dèks tot veer al nao dat woord gezeuk höbbe! Miene collega en iech. En noe, zoe mer obbins... Die is good! Zalste Flup zien loere. Dee zag altied tot 't get mèt zategheid te make had, de gek.’

‘De zate bermertegheid!’ zag d'n hier. ‘dat zègke ze vaan eine dee flink zaat is, jao.’

De maan keek 'm get eigenaordeg aon, meh heer zag niks.

Oonwèllekäöreg haolden 'r weer 't verfroemeld pekske sigrètte oet zien tes en voolt mèt 'ne vinger of nog get drin waor. Toen smeet 'r 't kolereg in 't graaf.

‘Hei, hawt uuch dit mer,’ zag d'n hier. ‘iech kom dalek toch langs 'ne sigarewinkel.’

Get oonzeker naom heer 't aon.

‘Kiek, dat vin iech noe aordeg vaan uuch,’ zag 'r. ‘Dat zouwen 'rs neet väöl doen. Merci menier. En es iech ins get veur uuch kin trök doen...’

Heer houwde ziech obbins mèt zien leeg hand veur z'ne kop.

‘Deh! Mieljaar!’ reep 'r. ‘Zoe geit 't miech noe altied! Iech bedoel niks demèt, menier, huur. Gaaroet niks!’

Heer keek d'n andere sjöldeg aon.

‘Ech niks,’ zag 'r nog ins stèllekes.

'r Hej bekans gekrete.