Lache is oonnötteg

[p. 75]

Vieftien

Ze had zoe sjoen haor. Sjus zwarte zij.

Zag 'r.

En ze had zoe'n prachtege ouge. Sjus klein vijverkes.

Zag 'r.

En ze had zoe leuk neuske. Neet te rech en neet te wip.

Zag 'r.

En ze had e munneke... wie e roezeknupke.

Zag 'r.

En ze waor zoe vreiselek leef. En heer waor zoe gek op häör.

Dat zag 'r.

Geer zalt al wel begrepe höbbe tot dit einriechtingsgesprek, es me 't al e gesprek kin neume, neet plaots voont oonder de hoegmès in Slevrouwe. Nein, 't waor op de echterste rij in de cinema. En 't waor jaomer vaan d'n houp geld dee Benoit detegenaon had gegoejd, want vaan de film zaoge ze allebei niks. Heer neet umtot heer allein mer oug veur häör had en zij neet umtot heer de godganseleken tied mèt ziene kop tösse häör en 't dook zaot te fluustere.

Meh me kin ziech mer ammezere. En dat doge ze.

's Aovends op häör slaopkemerke góng Annemerie veur de passpiegel stoon, dee ze veur häöre vieftiende verjaordaag had gekrege en bekeek ziech welwèllend kritisch.

Ze mós Benoit groet geliek geve, dach ze.

En heer had 't nog neet ins euver álles gehad, al mós ze deep in häör hart touwgeve dat dát eigelek mier gebaseerd waor op hoopvol verwachtinge es op hel feite.

Meh dao had heer in eder geval veurluipeg nog gein oetstaons mèt.

Ze waor al vaanaof de ierste klas lieger sjaol vrundin mèt Benoit ze zusterke, meh ze kós ziech neet rappelere tot heer oets get anders tegen häör gezag had es tot ze z'ch neet demèt mós bemeuje en tot ze mer mèt Marianne mós goon speule en tot ze häöm neet mós koume vervele en tot ze mós opsodemietere.

Dat waor noe euver sjijns, want vaan opsodemietere had heer niks mie gezag en Marianne waor ouch neet ter spraoke gekoume.

Eigelek waor 't 'n gooj week geleie al begonne, wie ze häör hoeswerk bij Marianne waor koume make.

't Waor tien oor gewoorde ietot ze veerdeg demèt waore en Marianne häör ma, die noe ouch inins Benoit zien ma waor, had gezag tot ze neet allein

[p. 76]

door d'n duuster nao hoes moch goon, want me hoort zoeväöl allewijl, en tot Benoit häör wel zouw bringe.

Toen had Benoit häör iers bekeke of ze get waor wat de kat had oetgespeid, meh toen, obbins, had heer get in zien ouge gekrege wat ze dao nog noets gezeen had. Get... jeh wie mós ze dat neume... in eder geval get gans anders.

Ze had 't dudelek gezeen. En ouch wie heer opspróng en z'ne jack góng aontrèkke zoonder tege z'n ma te zègke vaan: ‘Heh ma, móót dat noe?!’ Meh heer had häör rechstreeks nao hoes gebrach. Wel had heer häör kelbas gedrage, dat waor hiel opvallend en d'n ierste kier. En véúr häör deur had heer iers get stoon keutele en had toen oonverwachs gevraog:

‘Noe krijg iech toch wel e muilke vaan d'ch, heh?’

Ze waor zoe understebove devaan gewees tot ze hiel hel ‘Díéch?!’ had gerope... es of dát noe wel 't lèste waor boe 'ne mins kós op koume.

‘Jeh... jeh... of maag iech diech e muilke geve?’ had heer toen gevraog, gans vaan z'nen apperpo aof.

Meh veur 't get good te make vaan deen oetval had ze mer gaw häör neus tege zien wang geduid en toen gemaak tot ze binne kwaom.

Ze had deen aovend nog lang wakker gelege devaan en gans begrepe had ze 't neet, wie tot dat noe kwaom tot Benoit zoe op slaag neet mie dat misselek breurke vaan Marianne waor, meh 'nen intressante maan.

Dat had ze ins geleze: Tot sjoen maander miestal neet intressant waore, meh lieleke wel.

En tot Benoit lielek waor, dao-aon twiefelde ze neet. Mèt zien wèl, roej pruuk en z'n sprotele.

Dus mós heer wel intressant zien.

Allewel... Zóé lielek waor heer noe toch ouch weer neet. Sjoen waor aanders, meh lielek? Ech lielek?

Ze had 'm eigelek noets zoe good bekeke, meh wie ze ziech häöm veur de geis perbeerde te hole...

Nein, hiél, éch lielek waor heer neet, meinde ze.

En 'ne maan hoofde mer get sjoender te zien es 'nen aap, zag häör ma altied. Ze had 't idee gehad tot ze die nach gein oug had touwgedoon, meh wie 's mörgens de wèkker aofleep waor ze toch wakker gewoorde en ze mós dus ouch geslaope höbbe. Evels: Häör ierste gedachte waor weer veur Benoit gewees, dee zoe intressant waor gewoorde en toch neet zoe híel lielek.

En noe waor ze dus mèt 'm nao de cinema gewees. De middagveurstèlling. En heer had 'n hendege proum mote betaole veur die plaotse op de echterste rij. En de film waor ouch nog slech gewees. Niks weerd. Ze had 't neet ins kinne volge.

[p. 77]

Benoit had häör hand gepak wie 't leech oetgóng en gaondeweegs waor vaan 't eint 't andert gekoume.

En noe vrijde ze dus. En strak góng ze trouwe. Mèt Benoit. Daan woort Marianne häör zwiegerse.

Meh ze móste wel nog ins praote euver die vief kinder die Benoit wouw höbbe. Dat voont ze toch wel väöl. Twie mesjiens... of drei...

Wie ze al 'n week of drei veur vas vrijde mèt Benoit, zaog Annemarie op 'ne goojen daag tot de jong vaan bij hun neve, dee ze al vaan keendsbeinaof kinde en dee Chrit hètde, gein roej haore had, wie Benoit, meh tot 't eigelek wel 'ne knappe kerel waor. Heer zouw dus wel neet zoe intressant zien wie Benoit, meh heer had wijer wel väöl mèt.

En wie ze häöm zoe aonkeek, oonderwijl tot ze euver de sjaol stoonte te praote veur de deur, zaog ze inins get in z'n ouge... get... jeh wie mós ze dat neume... get gans anders es anders in eder geval.

Sommege meidskes zien dao geveuleg veur.

En Annemarie híel.

Dus góng ze stiekem 'ne kier mèt Chrit wandele in 't bos vaan Groonsveld. En heer zag tot ze zoe sjoen haor had en zoe'n prachtege ouge en e neuske en e munneke... en dát allemaol.

Meh heer zag 't toch ánders, dach ze.

En ze voolt tot dit mèt Chrit väöl mie beteikende es dat mèt Benoit. Dit waor pas ech éch. Ze wis 't zeker.

Wie ze 'ne kleine maond mèt Chrit vrijde, zaog ze op 'ne goojen daag tot Harrie...

Enfin...