Lache is oonnötteg

[p. 71]

Zaat

De maan dee nog sjus de bös gehaold had, leet ziech boete aosem neve miech neervalle, zat zien plestikke tuut veurziechteg tösse zien veuj en sjaarde nao ziene zakdook.

't Waor dudelek tot heer flink verkajd waor. Zien ouge traonde en heer begós oetgebreid zien neus oet te snouve en te hooste.

Daobij had heer klaorbliekelek rejaol gebruuk gemaak vaan 'n aajd keukemiddel veur te geneze, want heer stoonk zeven ore in de wind nao sterken draank.

‘Heh, heh,’ zag heer, wie heer ziene zakdook weer in zien tes duide, ‘iech höb 'n kaw.’

Iech zaot neet trop te wachte veur e gesprek te beginne mèt 'ne zate, meh in zoe'n situaties weet iech noets good raod mèt mien eige.

Dus zag iech vruntelek: ‘'t Liekent wel drop in eder geval.’

‘Heet niks mèt dat weer te make,’ zag heer. ‘Geine mins wèt boe 't vaan kump, meh iech krijg dat geregeld. In 't veurjaor is 't huikoorts, zeet d'n dokter.’

‘Meh 't is noe toch gei veurjaor?’ vroog iech. 't Vroor tot 't kraakde.

‘Nein,’ zag heer gedecideerd. ‘En toch höb iech 't. Noe zal heer wel zègke tot 't gewoen 'n kaw is. Meh in de zomer daan?’

‘Höb g'r 't daan ouch?’ vroog iech mer weer.

‘Jao zeker.’ Heer keek miech tristeg aon. ‘Zoe'n veer kier per jaor krijg iech 't. Zoe mer inins. 't Begint altied mèt jeuk in mien neus en binnen e paar ore loup iech te snouve en te bleffe wie... wie...’

‘Vervelend,’ zag iech.

‘Vervelend? Waor 't dat allein mer. Meh iech veul miech beroerd, dat kin iech uuch verzekere. En dat doort 'n vol week. Wat iech al neet allemaol geslik höb! Alle soorte hoossjroep, pille, neusdröppels... Niks hölp. Niks’ ‘Jeh, da's vervelend,’ heel iech vol. ‘Es iech 'n kaw veul opkoume pak iech miech 's aoves altied...’

Iech realiseerde miech obbins boe iech mèt bezeg waor. Me hoof 'ne zaatlap neet de weeg nao de kaffee te wieze.

‘E paar kónjekskes zeker?’ vroog heer mèt de intonatie vaan iemes dee alles al had mètgemaak.

‘Jao,’ zag iech timied. ‘E paar stevege kónjaks.’

‘Kin iech neet,’ zag heer. ‘Kin iech neet verdrage. Iech drink noets.’

Heer pakde zien tuut op.

‘Iech moot hei droet,’ zag heer mismeujeteg. ‘In die kaw weurt 't weer

[p. 72]

erger.’

Obbins keek heer in zien tuut en begós te vloke: ‘Meh nónde-de-nónde-denóndemieljaar! Noe kiek!’

Oonder in de tuut laog 'n fles kónjak, en gooje. Meh d'n hals waor draof en ze dreef in 'ne pool.

‘Veur me zwaoger,’ zag heer. ‘Dee drink niks anders. Kump venaovend mien vrouw filicitere mèt häöre verjaordaag. Dat is miech gebäörd wie iech instapde. Iech kós nog sjus mèt zoonder obbenuits te laote knippe. Sjeelt al weer twie strippe heh. Höb iech effekes tege de kant vaan de bös gestoete. En noe kiek! Bekans feerteg gölde nao d'n hassjemedeie! Iech dach al tot iech get rook. Meh iech dach tot geer 't waort. Mèt die kaw vaan miech.... Nóndemieljaar!’

De bös stoont stèl en heer slófde nao boete.

Veur 't gelök waor heer neet gebore sjijns.