Lache is oonnötteg

[p. 67]

Aajd

‘Es iech häöm neet had,’ zag de mevrouw, ‘geluif iech neet tot iech 't oetheel. Wètste... sinds tot Miel gestorve is... Nein, zoe gans allein... Meh aon häöm höb 'ch get aonspraok. Heh jong?’

Ze käörde 't hunneke effekes euver ze köpke.

De maan keek 'r get verwoonderd aon.

‘Aonspraok?’ vroog 'r. ‘Aon häöm? Dee zal toch neet väöl trökzègke?’

‘Dat meins diech,’ zag ze. ‘De wèts neet wie slum tot dee is. 'r Luustert ech nao m'ch es iech 'm get vertèl. En 't is sjus of 'r 't begrip. Es 'ch get leuks höb kwispelt 'r mèt z'ne start, meh is 't get dreuvegs, daan krup 'r tege m'ch aon of 'r m'ch wèlt truuste. Ierlek woer. 't Is sjus 'ne mins.’

‘De meins 't!’ zag de maan. Ze zaog aon 'm tot 'r neet euvertuig waor, meh ze leet 't zoe.

Ze waore z'ch tegegekoume in 't park, gans oonverwachs. 'ne Sjoene veurjaorsdaag waor 't. Nog get fris, meh heerlek weer.

‘Jao,’ zag ze, get mismeujeteg, ‘este zoe de gansen daag bijein bis, lierste d'ch kinne. Heh jong?’

‘Dat zal wel zien,’ zag heer. ‘Wat tunkst'ch: Zouwe v'r 'n tas koffie goon drinke?’

'r Knikde mèt z'ne kop in de riechting vaan 'n deur zaak.

‘Nein, dat geit neet,’ zag ze beslis. ‘Mèt häöm kin 'ch nörregens koume boe 't get drök is, Dao weurt 'r nerveus vaan en daan geit 'r speie en is 'r gans euver z'n toere. Meh este zin höbs in 'n tas koffie: Kom mèt nao miech. Iech woen hei vlak bij. Mèt häöm kin iech neet mie zoe wied goon. Daan kinne v'r ins bijpraote. V'r höbben us al zoe lang neet mie gezeen.’

Häören toen had get vraogends.

‘Of mooste op tied thoes zien?’ doog ze nog debij.

‘Veur wee?’ vroog 'r. ‘M'n vrouw is al vief, bekans zès jaor geleie gestorve. Iéch höb niks te verlètte.’

‘Dat kós iech neet wete,’ zag ze get verlege. ‘Kom, v'r zien zoe dao. 't Is te kaajd um zoe lang stèl te stoon. Dao kin 'r neet tege. Heh jong?’

‘De höbs 'n leuke flat,’ zag 'r get later. ‘En de maaks lekkere koffie.’

‘Aoch jao,’ zöchde ze e bitteke. ‘De flat is wel sjoen.’

‘Wie lang is dat noe geleie?’ vroog 'r z'ch hel-op aof. ‘Veerteg jaor?’

‘Viefenveerteg,’ zag ze. ‘Iech waor achtien toen.’

‘Twie jaor heh?’ vroog 'r. ‘Tot v'r gevrijd höbbe, mein 'ch.’

‘Jao, bekans twie jaor,’ antwoordde ze.

‘Toen kaom Miel.’

[p. 68]

‘Jao, toen kaom Miel.’

't Waor stèl in de kamer. D'n hoond laog aon 'r veuj te slaope. Ze zaoten in gedachte get veur z'ch oet te kieke: 'n Vrouw vaan drei-ensesteg en 'ne maan vaan zèsensesteg.

‘Iech höb väöl vaan 'm gehawwe. 't Waor 'ne fijne maan. Meh noe is 'r al daartien jaor doed. Boe blijf d'n tied. V'r weurde aajd jong.’

‘Diech toch neet,’ zag 'r charmant. ‘De zuus nog sjus oet wie vreuger.

Höbste... höbste eigelek noets traon gedach um te hertrouwe? De waors pas viefteg.’

'r Had 't z'ch stiekem oetgerekend.

‘Aoch nein...,’ zag ze. ‘Iech had häöm hei. Miel heet 'm nog gekoch kort veur z'nen doed. Es iech noe gans allein waor gewees... mesjiens... En, jeh, iech had toch eine mote tegekoume dee m'ch beveel, heh?’

‘Zoe is dat,’ zag 'r. ‘zoe is dat.’

'r Stoont langsaam op.

‘Bedaank veur de koffie. De moos 'm mer ins koume trökhole. Iech woen in de stad...’

‘Weit 'ch. Iech höb 't gans touwvalleg ins gezeen in 't tillefoonbook. Meh de kins beter hei koume. Iech kin mèt häöm zoe wied neet mie loupe. Dat kin 'r neet mie.’

‘Iech bel d'ch ins,’ zag 'r. ‘Spreke v'r aof.’

In de gaank, wie 'r z'ne jas al aon had, vroog 'r:

‘Wie aajd is dat hunneke?’

‘Daartien jaor,’ zag ze.

‘Pas daartien?’ vroog 'r geslage.

‘Da's eve aajd es 'ne mins vaan einennegeteg,’ zag ze. ‘nen Hoond leef zeve kier zoe gaw wie 'ne mins.’

Wie 'r al boete op 't pertaol stoont, zag ze nog:

‘En 'r heet al ins 'ne kier 'nen hartaonval gehad.’

Toen veel de deur touw.

Wat hèt aajd?