Vergadering
't Waor euver twie oor in de nach wie Jèske wakker woort umtot oonder d'n tillefoon kebaalde.
Neet tot ze dat allemaol dalek wis, want ze woort hiel langsaam en mèt leid en meujte wakker. Ze had zoe'nen daag achter de rögk wie sommege vrouwe noe en daan kriege zoonder dudeleke oerzaak. Ze had de roete gewasse, 't gans hoes gepóts en nog get kaste oet- en ingeruimp. En toen kaom, tot verhuging vaan de vräög, 'ne naober, dee örges e stökske groond mèt 'ne moostem had, häör tien kilo sperciebuunsjes bringe, boe heer sjijns geine raod mèt wis.
‘Dalek zuver make, effe blanchere en deepvrere,’ had heer gezag. ‘Daan zien ze 't lekkerste.’
Ze had häöm verwins en hiel hartelek bedaank en tot tien oor gepoenjakkerd ietot alles weggewèrk waor. Um haaf èlf waor ze, kepotmeuj, in häör bèd getoemeld en deen tillefoon waor dus sjus wat ze nudeg had.
‘Michèl! Michèl!’ kreunde ze, ‘d'n tillefoon geit.’
Meh Michèl ripde ziech neet. Dat kós ouch neet, want heer laog neet neven häör. Ze mèrkde dat, wie ze aon häöm wouw sjöddele en ze woort obbins gans wakker devaan. En toen zaog ze ouch tot 't al euver twie waor. Ze vloog 't bèd oet en op häör bloete veuj rende ze d'n trap aof nao d'n tillefoon.
‘Ja..?’ zag ze boeten aosem.
‘Jèske,’ zag Michèl, ‘huur. Dao heet eine miene jas mètgenome... per oongelök netuurlek... en dao zitte mien sleutele in... vaan de wagel en vaan 't hoes...’
‘Wèts diech wie laat tot 't is?’ vroog ze opvallend kalm.
‘Jao, jao, 't is euver twie, meh...’
‘En höb geer tot twie oor vergaderd?’ vroog ze geïntresseerd.
‘Nein, netuurlek neet. Meh noe huur...’
Michèl woort sjijns get nerveus devaan.
‘Iech moot loupe en 't regent tot 't klets en noe gaank neet mie nao bèd, want 't kin wel 'n oor of drei weurde. Iech gaon...’
‘Es diech,’ zag Jèske naodrökkelek, ‘tot twie oor in de kaffee kins haange, daan kinste ouch zien boeste nog oonderdaak kums. Iech gaon nao bèd!’ Dat lèste keekde ze drachteraon veurtot ze d'n hoorn op 't touwstèl smeet. Gifteg kroop ze weer oonder de dekes en ze laog nog 'n tiedsje te sakkere op die manslui, die ziech vaan oor noch tied get aontrokke en die daan ouch nog meinde tot 'nen andere... Meh binne tien menute sleep ze alweer wie 'n roes. Ze waor nog joonk en slaopeloesheid waor neet mier es e woord veur
Auteursrechtelijk beschermd