Lache is oonnötteg

[p. 57]

Euver

‘Menier, maag iech uuch ins get vraoge?’ zag 't dameke.

Ze stoont op de rand vaan de stóp in 'n drökke straot en keek 'm aon door de duuster glazer vaan 're zonnebrèl.

‘Meh zeker, mevrouw,’ zag d'n hier.

‘Iech dörf neet euver te steke,’ zag 't minske. ‘Iech zeen neet zoe good mie en 't is hei zoe vreiselek drök. Iech dörf gewoen neet.’

‘Meh daan zèt iech uuch toch effe euver,’ zag d'n hier. ‘Komp mer. Gef m'ch mer 'nen erm.’

'r Pakden 'r steveg oonder häören erm en keek links en rechs um 'n opening te vinde in de rij vaan oto's, brommers en fietsers. 't Waor werkelek hiel drök op die oor.

‘Iech bin zoe blij tot g'r dat effe wèlt doen,’ zag 't aajd. ‘Iech höb hei al 'nen hielen tied gestande, meh iech zaog niemand. Iech kin mer e paar meter wied zien, moot g'r dinke, en die oto's zien bij d'ch ietotste 't wèts. Allewijl moot alles mer gawgaw goon. Hajjehajje. Vreuger hadde de lui nog tied.

Toen kós me nog ins e präötsje make. Meh noe...’

Ze sjöddelde mèt 're kop en klakde mèt 'r tong: ‘t-t-t-t...’

Veurluipeg waore ze nog neet euver, zaog 'r wel. Es 't allein um häöm waor gegaange, heer zouw mèt e veertsje zien euvergestoke, meh dat minske... Zoe gaw zou ze wel neet mie zien.

‘Daobij, iech bin neet mie zoe flot wie vreuger,’ góng ze wijer, of ze 't 'm had hure dinke. ‘Iech bin al in de seveteg, mootd'r dinke. En noe al mier es drei jaor allein, sinds tot m'ne maan doed is. Mehjeh... Dao zal 'ch m'ch toch aon mote gewene. Meh da's gawwer gezag es gedoon. Perbeert 't mer ins.’

Noe zaog 'r 'ne kans aonkoume.

‘Hawt m'ch good vas,’ zag 'r, ‘v'r kinne zoé euver.’

'r Pakden 'r nog get steveger en begós mèt 'r nao d'n euverkant te loupe. 't Góng veutsje veur veutsje, en 'r zaog al weer oto's aonkoume. 'r Staok z'n hand in de huugde um hun te laote zien tot 't neet gawwer góng.

‘Zeetd'r, dat is 't noe,’ zag ze. ‘Iech kin haos neet mie oet de veuj. En iech bin zoe bang tot 'ch get breek. 'n Vrundin vaan m'ch heet dat gehad. 'n Heup gebroke. Die is noets mie vaan 't hospitaol aof gekoume. Ze heet iers drei maond dao gelege en toen is ze gestorve. Longoontsteking.’

Ze waoren euver.

‘Menier, hiel hartelek bedaank,’ zag ze, wie ze op de stóp stoonte. ‘G'r wèt neet wieväöl plezeer tot g'r m'ch gedoon höb. Waoren alle lui mer zoe.

Bedaank huur menier.’

[p. 58]

‘Meh mevrouw, dat is toch 'n klein meujte,’ antwoordden 'r. ‘Gere gedoon, huur. Alloh, geit 't noe? Jao? Daan hawt uuch mer good.’

Ze maakde gein aonstalte veur wijer te loupe en heer góng dus mer door.

E kerteer later, 'r had z'n kemissie gedoon, zaog 'r häör dao weer stoon.

Of mesjiens mós 'r ‘nog’ zègke?

Ze stoont weer op 't rendsje vaan de stop en keek um z'ch heer of ze iemand zeukde dee 'r wou euverzètte.

‘Kin iech uuch soms helpe, mevrouw?’ vroog 'r.

Ze keek 'm get oonzeker aon.

‘Höb iech uuch al neet gehad?’ vroog ze.

‘Jewel. Meh dat gief toch niks. Komp mer,’ zag 'r.

Wie ze emdelek aon d'n euverkant waore, zag ze: ‘De lui zien erg aordeg vendaog. Dat kump vaan dat sjoen weer. Ze zien daan ouch gespriekeleker. Iech bin vemiddag al vief kier euvergestoke. Mèt slech weer haol iech dat noets.’