Lache is oonnötteg

[p. 55]

Vreuger

‘Hehheh!’ zöchde ze allebei wie ze ziech op de parkbaank lete zakke.

‘Eindelek weer ins 'nen daag tot me boete kin zitte,’ doog heer nog debij.

‘Zègk dat wel: Eindelek,’ zag zij oet de groond vaan häör hart.

Ze zaote get roontelum ziech te kieke, nao de eende veur hun en de buim en de struuk die in 't nui greun zaote.

‘Hei zaot ma vreuger ouch altied,’ zag heer langsaam. ‘'s Goonsdagsmiddags es 't sjoen weer waor. Daan góng ze altied mèt us nao 't park. En daan zaot ze op perceis dezelfde baank boe veer noe zitte. Heizoe.’

‘Da's lang geleie, jong,’ zag ze beröstend.

‘Seveteg jaor zoe-get,’ cónstateerden heer. ‘Boe blijf d'n tied?’

'n Mennekeseend vloog mèt 'nen houp besjaar achter e vruiwke aon. 't Water spatde op in 'ne regebaog vaan kleure.

‘Veurjaor,’ zag heer neuchter. ‘Wie hèt dat noe ouch weer, zoe menneke?’ ‘Weenderik,’ zag ze, zoonder ziech te bedinke. ‘Veer hadde vreuger eende op Sint Pieter en pa zag dat altied. Weenderik.’

‘Mèt zoe sjoen krölke in hunne start, jao.’ Heer wis 't weer.

‘En dee boum dao,’ wees heer effe later sjuins achter ziech, ‘dee stoont dao toen ouch al. Dee moot hendeg aajd zien. Dat waor toen al zoe'nen dikke.’ ‘Buim weurde dèks hiel aajd es me ze mèt rös liet,’ zag zij.

‘Zoe is dat.’ Heer zaot effe in gedachte. ‘Vreuger späölde veer dao altied verbergemenneke. Dat kóste op dien vief vinger oettèlle: Dao zaot zeker eine achter. En naoluiperke. Dao kóste diech zoe fijn um eweg slingere. Góngste obbins d'n andere kant op.’

Heer begós stèllekes te lache.

‘Harie zaot ins achter Fieneke aon en toen wouw heer ins slum zien.

Fieneke leep um de boum en Harie d'n andere kant op. En netuurlek paaft'ch tegenein op! E gekeeks! Allebei 'n bloodneus. Ma had gein han genóg. Alles oonder 't blood. En iech mós ma häöre zakdook in 't water goon duie en sjäörde mien brook aon 't hèkske. Hölp, hölp!’

Ze lachde get mèt, um häöm e plezeer te doen. Ze kinde 't verhaol.

‘'n Oongelök zit dèks in e klein heukske,’ zag ze.

‘Dat waore nog tije,’ zag heer.

Fleer sjaarde in zien tes en haolde 'n duuske sigeerkes droet.

‘Moot dat noe, jong?’ vroog ze. ‘De höbs vemörge al eint gerouk.’

‘Aoch... ’ Heer trok zien sjouwers effe op, meh duide toch alles weer trök. ‘Kins diech diech noe rappelere tot 't vreuger ouch zoe dèks regende wie allewijl?’ vroog heer.

[p. 56]

‘Nein. Iech höb 't idee tot 't vreuger spender weer waor. In 't veurjaor en in de zomer daan. Want in 't naojaor kós 't dèks hel störme en regene. Meh dat hoort debij. En in de winter vroor 't dèks de stein oet de groond en sniede 't soms wekelaank.’

‘Daan höb iech dat toch neet allein,’ zag heer cóntent. ‘Allewijl is 't altied slech weer, winter en zomer door. Dat hadste vreuger toch neet.’

‘'t Weurt tied jong,’ zag ze en stoont lesteg op. ‘Iech veul 't aon miene maog.’

‘Ma had vreuger altied boteramme bij ziech, in häöre riddekuul,’ zag heer get veroongeliek. ‘Dat doen veer mörge ouch! En 'n thermosfles mèt koffie. Daan ete veer hei.’

‘Aoch...’ ze twiefelde. ‘'t Is direk zoe'nen oonderein. En trouwens, 't zal mörge wel weer regene.’

Ze sjravelde 't park oet same. Neet zoe flot wie vreuger mie.

'n Zije zaot mèt 'nen hore
hoeg in 't tupke vaan d'n tore.
‘Kinste miech,’ vroog heer ‘good lije?’
‘Nein,’ zag ze, ‘diech bis miech te zier 'ne zije!’