Lache is oonnötteg

[p. 53]

Femilie

‘Iech snap eigelek neet, Maj,’ zag noonk Pierre, ‘tots diech noets get aon die neus vaan d'ch höbs laote doen.’

Ze zaote gezèlleg bijein allemaol, de breurs en zusters mèt hun vrouwe en maander. 't Waor Maj häöre verjaordaag, ein vaan die gelegenhede tot ze z'ch weer ins zaoge.

Noonk Pierre waor aongetrouwd. E bitteke 'ne rare, dee. Had in 't

Vreemdelingelegioen gezete, waor nao d'n Oos gegaange, had 't Jappekamp nog mètgemaak, waor nao d'n oorlog trökgekoume nao Mestreech en deeg noe get oondudeleks bij e waopefebrik in Belsj, boemèt 'r sjijns good geld verdeende.

Noe waor de vlaoj op en zaot me aon de dröpkes. Maj stoont sjus mèt de fles jonge in 'r hand, wie noonk Pierre z'n opmèrking plaotsde. Op slaag waor 't doedstèl in de kamer. Ederein wis tot die neus Maj häör groete frustratie waor. Groet ouch in lètterleke zin. Ze heel 't midde tösse e groet formaot wipneus en 'ne slörf en ederein waor devaan euvertuig tot die neus de reie waor boerum Maj noets getrojd waor. Meh, allewel tot geine mins dat dink euver de kop kós zien, woort dao vaanzelfsprekend noets get euver gezag. Tot noe touw teminste, want noe had noonk Pierre de traditie doorbroke. Maj, die sjus z'ch bókde um eine get in te sjödde, bleef mèt de fles in 'r hand bove de taofel haange. Geine reurde z'ch, ederein heel z'nen aosem in.

Toen góng Maj langsaam, hiel langsaam, rechop stoon, drejde z'ch nog langsamer um nao Pierre en zag: ‘Wie meinste, Pierre?’

Tant Anna, bekans hoonderd kilo, leet häören aosem mèt 'ne zöch oontsnappe. Ze had sjijns verwach tot Maj mèt de fles zouw goeje.

‘Nou,’ zag noonk Pierre, ‘iech mein: Es iéch zo'n kókkel had gehad wiestiech, zouw iech allang nao 'ne plastische chirurg zien gewees. Dee zouw dao vas wel get fetsoundeleks vaan gemaak kinne höbbe.’

Tant Fieneke begós effe te joechele, meh wie Maj häör aonkeek, kroomp ze inein in 're fauteuil en heel häör hennekes veur 're moond.

‘En wèls diech,’ zag tant Maj, en ze kneep in de fles jonge, ‘wèls diech, Pierre, bewere tot mien neus neet fetsoundelek is?’

Eder woord veel in de kamer wie 'nen hagelstein op 'n trommel.

‘Aoch, fetsoundelek, fetsoundelek,’ góng Pierre wijer, neet vaan z'nen apperpo gebrach, ‘fetsoundelek is mesjiens 't good woord neet. Meh 't is m'ch toch 'n apperaat! Mèt de hèlf waorste ouch oetgekoume.’

‘Pierre!’ perbeerde z'n vrouw nog. Meh ze wis tot 't al väöl te laat waor. Maj stoont nog altied aon de taofel. Ze heel häöre kop get sjeif, wie 'ne

[p. 54]

merel dee oonder 't graas 'ne piering perbeert te hure. Toen zat ze veurziechteg de fles deneer en begaof z'ch in de riechting vaan Pierre. ‘Begaof’ waor 't good woord deveur. Ze leep neet, ze rende zeker neet, ze begaof z'ch nao häöm touw, langsaam, mèt klein, ingehawwe peskes, plechteg bekans.

't Waor zoe stèl tot ze häören oonderrok hoorte roesje.

Wie ze neve z'ne fauteuil waor, leet ze z'ch op 'r kneeje zakke, zoetot häör geziech op gelieke huugde waor mèt 't zijnt.

‘Pierre,’ zag ze, ‘de höbs geliek. Hei in hoes heet noets iemand get treuver gezag. Iech dink tot pa en ma zaoleger 't hun verbooje hadde. Meh edere kier es iech in de spiegel kiek, zeen iech 't zelf verdomp good: Die neus is 'n oondink. Meh iech höb ze veur niks gekrege en iech zal demèt mote leve.’ De traone lepen 'r noe euver 'r wange.

‘Bekans sestig bin 'ch,’ kreet ze, ‘en noets heet ouch mer eine vaan uuch mèt m'ch treuver gesproke. Diech wel. Eindelek. Nao al die jaore! Merci, Pierre. Merci.’

Ze lag 're kop op de leuning vaan de stool en kreet bleudege traone.

Toen stoont Pierre op, pakden 'r vas en trok 'r euverind, en puunden 'r rech op 'r lieleke neus.

‘Maj,’ zag 'r, en z'n stum kraakde get raar, meh dat zal wel vaan 't vreemdelingelegioen zien gewees. ‘De bis e góód vrommes. Wat kin us die neus verdomme!’

Tant Fieneke gaof hun de kans um in lache oet te beerste.

‘Miech is 't eigelek noets zoe opgevalle,’ zag ze.