Lache is oonnötteg

[p. 49]

Allewijl

‘Lichaamsdeel... drei lètters,’ zag noonk Martin mèt e geziech vol zörg.

‘Oor... oog...,’ zag tant Nètteke oonder 't strikke door.

Geine vaan hunnen twieje waor 'nen echte puzzeleer, meh noonk Martin had ziech venaovend ins traon begeve.

‘Kin neet,’ zag heer, zwoer in gedachte.

‘Arm?’ vroog zij.

‘Nein. 't Begint mèt 'n K,’ antwoordden 'r zörgelek.

‘'n K??? Wètste dat zeker?’

Tant Nètteke lag häör strikwerk in häöre sjoet en keek häöm in bedink aon. ‘Drei lètters? Mèt 'n K?’ vroog ze oongeluiveg. ‘Is die K wel good?’

‘Jao. Kiek mer. Hei, zevetien: Oorlogstuig. Dat is kanon. Die non had iech al, dus dat kin niks anders zien.’

Noonk Martin wees mèt zie potloed en ze leunde veureuver um mèt te kieke.

‘Wat is dat veur e blaad boe dat in steit?’ vroog ze toen mèt 'nen houp achterdinke in häör stum.

‘De KRO-gids,’ zag heer.

‘Daan kin dat neet!’ zag tant Nètteke gedecideerd. ‘Die zouwe zoe get noets trin zètte.’

‘Jeh, dat meinde iech ouch,’ zag heer. ‘Meh allewijl...’

Tant Nètteke pakde häör werk weer op.

‘Perbeer ins ofste neet nog 'n lètter kins vinde,’ zag ze. ‘Este die derde höbs, daan wètste 't zeker.’

‘Huh-huh,’ bromden 'r.

Heer zaot al weer iefereg mèt ze potloed te wieze. Noe en daan zöchden 'r ins deep. 't Waor lesteg sjijns.

Tant Nètteke beloerden häöm vaan opzij en sjöddelde nog ins mèt häöre kop.

‘Dát kin neet!’ zag ze nog ins.

‘Deh!’ reep heer obbins. ‘De derde lètter is 'n T!’

Dat waor tant Nètteke toch 'n noot te hoeg.

‘Martin! Dat kin neet!’ reep ze. ‘Neet in de KRO-gids!’

‘Jeh, iech kin toch niks anders devaan make,’ zag noonk Martin oongelökkeg. ‘Kiek: 12 Fust is e vaat. Dus dat weurt daan hei: vat. En die T kump daan hei en daan höb iech K, niks, T. En dat moot e lichaamsdeel zien.’

Geslage leunde tant Nètteke achteroet.

[p. 50]

‘Kat... kot... ket... kit...,’ perbeerde ze nog.

‘Kijt kin ouch nog,’ zag noonk Martin. ‘Meh dat is allemaol niks. Tenminste gei lichaamsdeel.’

Heer lag zie potloed neer en bekeek in gedachte tant Nètteke vaan bove tot oonder.

‘Wat zitste te loere?’ vroog die.

‘Jeh, iech bin miech aon 't bedinke of neet toch nog get kin zien mèt K en T,’ zag heer. ‘Meh zoe op 't oug...’

‘Zjeneer diech d'ch get,’ zag tant Nètteke. ‘Oonnöt! Op 't oug notabene! De moostiech verdaole, zègk iech diech. Zeuk nog mer ins good.’

't Waor 'n tiedsje stèl en 't potloed vaan noonk Martin zweefde bove 't leeg pläötske tösse de K en de T, wie tant Nètteke inins zag:

‘'n Fust... Kin dat neet ouch 'n ton zien?’

‘Heh?’ Noonk Martin had effe tied nudeg.

‘'n Ton? Jao, dat zouw ouch kinne. Fust, ton. Daan weurt 't K, niks N.’

‘Kin!’ reep tant Nètteke. ‘Zuuste wel, iech wis 't toch zeker. Dat kós neet. Neet bij de KRO.’

Noonk Martin völde de N in en zöchde:

‘Iech kós 't miech ouch bekans neet geluive, meh allewijl...’

‘De moos neet meine,’ zag de blinne,
‘tot veer niks wete en niks kinne.
Iech zéén niks, meh iech weit terdege:
Diech häbs sjus eine laote vlege!’