Lache is oonnötteg

[p. 47]

Lif

‘'t Gelouf is nao de kloete,’ zag de maan.

Heer stoont in de lif tege d'n achterkant geleund en keek mistruusteg nao de punte vaan z'n sjeun.

En heer zag 't sjus op 't ougenblik tot mevrouw Munters vaan 't zevende wouw instappe. 't Waor häören tied veur kemissies te doen en ze had 'n groete kelbas aon häören erm haange.

Verbaas bleef ze in 't gespaan vaan de deur stoon en keek häöm aon.

‘Wie zègk geer?’ vroog ze.

Toen duide de lifdeur häör stèllekes nao binne en zat de lif ziech weer in beweging nao oondere.

‘Iech had 't neet speciaol tegen uuch,’ zag heer, ‘meh iech zag: 't Gelouf is nao de kloete.’

‘Wie... wie bedoelt geer?’ vroog mevrouw Munters verpópzak.

‘Iech bedoel 't wie iech 't zègk,’ antwoordden heer. ‘Iech bin sjus bij m'ne zoon gewees,’ z'ne kop maakde 'n beweging nao bove, ‘op 't tiende.’

‘Jeh en?’ Mevrouw Munters bloonk neet oet door e gebrek aon nuisjier. De lif stopde op ‘Begane Grond.’

‘Vint g'r 't good?’ vroog heer, mèt z'ne vinger bij de knupkes. Heer duiden op de 10 en ze gónge weer nao bove.

‘Iech moot kemissies doen eigelek,’ zag mevrouw Munters slap.

‘Moot g'r hure,’ zag de maan. ‘Iech bin sjus bove gewees. Bij miene zoon. Dee woent dao same mèt e meidske. Neet getrouwd huur. Goon nao kèrk noch kluis. Meh dat mote ze zelf wete. Iech höb 't häöm good gelierd vreuger, meh es ze neet wèlle luustere hèlt alles op. Enfin, ze zallen 't nog wel mèrke strak.’

De lif stopde weer en zoonder get te vraoge noe, duiden heer op de B vaan ‘Begane Grond.’

Dao gónge ze weer.

‘Noe geef iech uuch te raoje wat heer aon 't doen waor, wie iech inkaom!’ zag de maan. Heer keek häör vol verwachting aon.

‘Wie zouw iech dat noe kinne wete?’ vroog mevrouw Munters. Meh ze waor klaorbliekelek bereid um nao häöm te luustere. Gere zelfs.

‘Mevrouw, iech bin daarteg jaor getrojd gewees,’ zag de maan, ‘en noets huurt geer, noets...’

De lif stopde en mevrouw Munters wees tot heer gaw op de knop mós duie. Nao 't tiende weer.

‘...en noets?’ vroog mevrouw Munters, ‘noets...?’

[p. 48]

‘In al die daarteg jaor höb iech noets hoven aof te wasse! Noets! Dat doog mien vrouw. En zoe huurt 't ouch. En noe kom iech daobove, deit heer miech ope in zoe'ne plestikke sjolk. 'ne Greune. Iech zègk: Wat is hei aon de hand? Zeet heer ieskaajd: Iech bin aon 't aofwasse!’

‘En wat zouw dat?’ vroog mevrouw Munters. ‘Miene maan was ouch mèt aof. Boeveur zouw 'ne maan noets ins hoven aof te wasse? En wat heet dat noe mèt 't gelouf te make wat nao de... dinges is?’

Ze woort striedlösteg noe.

‘Mevrouw,’ zag heer plechteg, ‘iech kin uuch neet. Meh in de biebel steit: Ik zal hem een hulpe maken. Huurt geer good: Een hulpe! En noe is mien vraog...’

De lif stoont weer stèl, meh heer had al geduid. Trök nao oonder.

‘Noe is mien vraog,’ góng heer wijer, ‘Wee is noe die hulpe? Heer of zij?

Noe geer weer.’

‘Jeh luustert ins hei,’ zag mevrouw Munters, ‘es veer weer oonder zien moot iech troet huur. Iech vin 't hei neet de plaots um euver zoe get te strije. Iech moot mien kemissies doen.’

‘En daoveur zag iech: 't Gelouf is nao de kloete,’ zag heer oonverstuurbaar. ‘Meh ze zallen hun streke wel thoes kriege. Wach mer.’

Toen stoont de lif weer stèl en mevrouw Munters duide gaw de deur ope en maakde tot ze weg kaom.

Langsaam kaom heer häör nao, sjöddelentere mèt z'ne kop en moompelend: ‘Wach mer. Laot die strak bove koume!’