Lache is oonnötteg

[p. 45]

Gelök

‘Iech bin verdieme mèt die daog twie kilo aongekoume,’ zag tant Anna. Tant Anna had 't medel vaan ‘weer 3 ton Nederlandse cement’, meh ze had noets dreuver geklaog, dus keke de andere häör verbaas aon.

‘Twie kilo?’ zag tant Nèt vol respek. ‘Da's neet niks.’

Zij had e figuur of ze twinteg waor. Vaan achtere teminste.

‘Its diech zoeväöl?’ vroog tant Ria.

‘Gaaroet neet!’ reep tant Anna veroongeliek. ‘Iech eet sjus wieneg. Veur mie posteur daan. 's Mörges twie sneikes roggebroed, 's middags werm en 's aoves drei sneikes. Da's toch neet väöl zeker? Meh iech weur nog dik vaan e glaas water.’

‘De zals ouch nog wel get anders drinke es water,’ zag noonk Metjeu.

‘Jeh koffie netuurlek. En 's aoves 'n dröpke. Meh iech höb nog sjus geleze tot dat gei koed kós es 't neet teväöl woort.’

‘Nein, dao is 't neet vaan,’ zag noonk Metjeu pertinent. Heer droonk wel mier es éin dröpke 's aoves en heer waor zoe vèt wie 'ne Spaonsen aanker. ‘Meh de its mesjien nog al ins get zoe tössedoor? 'n Tuurtsje of e vläöjke? Heh?’

‘Allein es iech örges op bezeuk bin. Daan kint me soms al neet anders. Meh hei thoes noets.’

Tant Anna maakde z'ch ziechbaar zörg.

‘Lès waor op d'n tillevizie e program euver dik-zien,’ zag noonk Jean, dee gepensioneerd waor en väöl tied had. Zoe spraok heer ouch. ‘En dao waor 'nen dokter bij en dee zag tot dat gaar neet erg waor es me e bitteke te zwoer waor. Dee waogde zelf euver de hoonderd kilo. En déé zag tot 't trop aonkaom of 'ne mins ziech gelökkeg voolt. Dao góng 't um. En daan maakde 't niks oet of me teväöl waogde, es me mer gelökkeg waor.’

‘En de bis toch zeker gelökkeg, Anna?’ vroog noonk Twajn, häöre maan.

Heer keek häör get oonzeker aon.

‘Heh?’ vroog tant Anna verbaas. ‘Iech? Gelökkeg?’

‘Jeh neet daan?’ Noonk Twajn keek, zeker néét gelökkeg, de krink roond.

‘Nou...’ Tant Anna twiefelde dudelek.

‘Wat hèt gelökkeg?’ vroog ze ziech toen zelf aof.

‘Boeveur zouws diech noe neet gelökkeg zien?’ vroog tant Nèt. ‘E sjoen hoes, e good inkoume... wat wèlste nog mier?’

‘En 'ne gooje maan,’ zag noonk Twajn get bedrök.

‘Jeh jao...,’ zöchde tant Anna. ‘Eigelek höb iech niks te klaoge. Meh...’

‘Geine vaan us heet 't zoe good wiestiech, Anna,’ zag tant Nèt rizzeluut. ‘Bis

[p. 46]

noe ins ierlek. De mankeers niks en de kins diech get permittere, d'n kinder zien good geplaots, Twajn dreug diech op han...’

‘Meh drei-en-tacheteg kilo!’ reep tant Anna. ‘Is dat daan niks?’

‘Da's ouch woer,’ zag noonk Jean bedinkelek. ‘Dat zal Twajn neet mètvalle.’ ‘Iech vin 't gaar neet erg,’ zag dee. ‘Iech maag dat wel, get völleg.’

Tant Anna pakden häöm en duiden häöm mèt ziene kop ins leef aon häör boors.

‘Diech bis 'ne gouwe,’ zag ze.

Wie Twajn mèt 'ne roeje kop oet de berg kaom zag heer benajd: ‘Dao waor iech bekans gestik. Héérlek.’

Twie ingele, incognito,
zeukde veur God 'ne kedo
en maakde häöm in't mörgeleech
'n foto vaan eus aajd Mestreech.