Stèllekes
‘Pa weurt aajd,’ dach Bèrke en heer had geliek.
Gei woonder, want noonk Lewie, wie ederein behalve ziene zoon häöm neumde, waor al in de tacheteg.
Meh vaanaof deen daag leet Bèrke ziene pa neet mie allein nao begraffenisse en ander fiestelekhede goon. Die kwaome trouwens wie langer wie minder veur, want wiedeweg de meiste femilie en vrun waore noonk Lewie al veurgegaange.
Meh héér heel vol.
Douf meh gezoond, leep heer nog edere mörge zie rundsje langs de twie kaffees boe heer ze dröpke droonk en keekde tegen ederein dee häöm goojendaag zag, vruntelek meh hel ‘vaan 't zelfde.’
E gezègkde wat heer ziech in de loup vaan de jaore had aongeweend en boemèt heer gei risico leep es heer neet verstande had wat d'n andere häöm winsde.
Wie zienen allerlèste vrund-oet-vreuger-jaore storf, mós Bèrke netuurlek mèt pa nao de mès en toen nao 't kèrkhof. Dat kós heer z'ne pa neet aondoen tot heer dao neet bij zouw zien. En zoe stoonte ze oetindelijk mèt hunnen twieje tösse de naobestaonde roontelum de zerk en luusterde same nao 't joonk kepläönsje, wat oet zie beibook veurlaos wat de kèrk es lèste aon häör geluivege mètgief.
Of luustere... Wat noonk Lewie betrof waor dat sterk euverdreve. Heer doog wel esof, mèt zien ooge devoot op de groond geriech, en knikde noe en daan instummend bij wat de keplaon zag, meh verstoon doog heer gei woord. Dat hoort zoe debij allemaol. Op e gegeve memint evels, sjus wie de keplaon in ze book nao de gooj wäörd waor aon 't zeuke, leet noonk Lewie eine vlege! Aoch jeh, z'ne froonsdraod waor al get verslete en daobij, hei in de vrij natuur kós 't gei koed, dach heer.
En heer doog 't stèllekes.
Meinde heer.
't Waor entans 'ne sjlaag boe ederein versjrik vaan opkeek en boedoor de keplaon d'n draod gans kwietraakde.
Bèrke kraog bekans 'n stuup!
Mèt 'ne kop wie'ne pieper stoetde heer z'ne pa aon en knikde nao d'n doeje in zien kis.
Noonk Lewie begreep häöm gans.
‘Jao, Jao, jong,’ zag heer. ‘Zoe geit d'n eine nao d'n andere.’
Heer zag 't stèllekes.
Meinde heer.
Auteursrechtelijk beschermd