Lache is oonnötteg

[p. 16]

Stijl

Menier d'n dirrekteur leet'nen hielen helle vlege en reep enthousias:

‘Ahaaaaa...! Een nieuwe lente en een oud geluid! Vrij nao... Gorter, mein iech.’

Heer stoont veur de vinster vaan ze kentoer en keek neer op 't perkske, boe jong ma's mèt hun nog jonger kinderkes lepe te wandele en awwer lui vaan de zon zaote te genete en boe mösje, merels en doeve wie raozeteg mèt struspiere en wösjkes graas sleipde veur hun nèster.

In éi woord: 't Waor veurjaor.

Neettemin, veurjaor of neet, 't gaof toch geine pas veur 'nen dirrekteur in e doonker pak-mèt-striepkes um zoe de rös en de atmosfeer te verpeste, al waor 't daan in zien eige kentoer en al waor heer dao gans allein.

Juffrouw Jorisse, zien sikkertaresse, waor effe get pepèrre nao de tiepkamer bringe en ze had dus nörgens leid vaan. Heer zouw 't netuurlek ouch noets gedoon höbbe es zij debij waor gewees! Stèl d'ch veur!

't Waor 'n vrouw oet doezende en es sikkertaresse neet te sloon. Altied eve korrek, altied in de ploej, alles tiptop en noets get aon te mèrke op 't werk. Meh soms wel ins get té fien, al kin me zoeget neet zègke. Ze heel vaan ‘stijl’, wie ze dat neumde.

Oonwèllekäöreg gónge zien gedachte trök nao vreuger, nao 't stèldefteg hoes boe-in heer waor opgegreujd en nao mama, die ouch zoe vaan gooj menere heel en die altied zag tot ‘noblesse oblige’ en tot ze dao altied aon móste dinke.

Heer zaog nog wie ze soms mèt häöre wiesvinger 'n maog nao de gaank in winkde, boeten 't gehuur vaan hun, de kinder. Meh ze wiste wel tot die daan in 't verborgene gekristelierd woort. Ze had vas en zeker get gezag wat mama neet wouw hure.

Wat dat betrof waor mama streng. Gedráge mós me ziech. Es papa ins ‘potverdreidöbbelsjes’ zag umtot häöm 'ne poszegel op de groond wejde, zag mama al: ‘Pierre, beheers d'ch. Dink aon de kinder!’

't Waor e good mins, leef veur häör kinder en ouch veur häöre maan, wie ze later begrepe, meh graovegheid en plattegheid kós ze neet höbbe.

De twie meeg en d'n hoveneer-kótsjeer-chauffeur vloge veur häör, meh ze hele ziech in esse.

Aochot es mama häöm noe gehuurd had!

Meh zoe noe en daan kraog heer dat. Daan mós heer ein of aander oetvrete wat neet hoort. Of heer, volgens mama, oet 'n achterbuurt kwaom.

Heer waor al ins mèt d'n oto e stökske Belsj in gerije en dao op e verlaote

[p. 17]

bospeedsje had heer op en neer geloupe en d'n eine vlook nao d'n andere gerope, wie langer wie erger.

Nao 'n menuut of vijf waor heer zingentere trök gerije.

't Waor weer vaan 'm aof.

Mama zouw dat noe wel begriepe dao-bove. Meh juffrouw Jorisse vas en zeker neet. Die zouw in oonmach valle, dach 'r.

Wie lang had heer häör noe al?

Tien jaor? Jao, dat mós wel oongeveer kloppe. Heer zouw 't Jean ins vraoge. Meh zelfs zij had noets get gewete vaan zien aofwieking um ziech noe en daan, zelde huur meh toch, aon te stèlle wie d'n ierste de bèste batjakker. Zien vrouw wis 't nog neet ins! Dao zörgde heer wel veur.

Zoe'nen daag waor toch zeldzaam, dach 'r, wie vendaog. 'nen Hiemel zoe blauw of 't aon de Middellandse Zie waor, 't greun aon buim en struuk nog zoe fris en nui, en zoe lekker werm.

Heer zouw eigelek trop oet mote. Meh heer had z'n aofspraoke. Dat kós juffrouw Jorisse neet wete vaan te veure wat e prachteg weer tot 't zouw weurde. Jaomer!

‘Veronika, der Lenz ist da!’ zóng heer mèt reminiscenties aon zien jong jaore.

Heer wipde op z'n tiene op en neer in de maot en, bij wijze vaan oetroopteike, leet 'r weer 'nen helle vlege.

‘Glory! Halleluja!’ zóng heer drachteraon.

Juffrouw Jorisse, die sjus in 't gespaan vaan de deur stoont, trok häör ougsbraoje 'nen centimeter op, doog gaw 'ne stap achteroet en sloot oonhuurbaar de deur. Toen klopde ze.

‘Binne!’ reep heer.

En wie heer zaog tot zij 't waor: ‘Boeveur klopste noe?’

‘Ao, iech dach tot iech uuch hoort praote,’ zag ze. ‘Iech dach tot iemand bij uuch waor.’

‘Nein huur,’ zag 'r, toch opgelöch tot ze neet get ieder waor gewees.

‘Dalek kump menier Nelisse,’ zag ze. ‘Zouw iech de vinster get ope zètte? 't Is zoe'n héérlek weer?’

Heer kós 't neet zien, meh um häöre moond späölde e curieus lechske, wie vaan Mona Lisa.

‘Stijl,’ heh?