De bron-swaan, of mengeldigten

[p. 217]

Lyck-kroon Gestrengelt Over het afsterven van den Hoog Geleerden heer Theodorus Alma Uchtman, Griecx en Latijns puyck Poët binnen Groningen.

GY hebt dan strenge Doodt op uwe Wagen

Heer Uchtman wech gedragen,

Wiens Rif, in't Graf, ter neder is geleyt
Terwijl sijn ziel vliegt naar d' onsterflijkheyt.

Dorst gy die Bye (die soo veel Hoonichraten

De werelt heeft gelaten)

Vernielen. en waar uyt een Zeembron vloot
Die langs den Gangus in den Tages schoot.

Daar, Hy wyt soo veel keur van geurge blaren

Het Heyl-sap gink vergaren

Waar mee hy 't blakent hert, hoe krank het was
Gelijk een Peon van'er quaal genas.

Die dreef, door fwerken heen op dunne vvieken

In het beroemde Grieken,

Daar Hy de Riem: aan Amaranthis schonk
Waar op het Beelt van sijn Christina blonk

[p. 218]

 

Met Rosen, om gepruykt, diens Bloemvergaring

 

Hy brachte in Bewaring

 

Van sijn door breynt gewelf, en in wiens mont

 

Men het Orakel der Latijnen vont.

 

 

 

Daar Hy het Ionglingschap, door deede spijsen

 

Soo weel als d'oude Grijsen,

 

Hy leeft dan (schoon u Zickel hem ontzielt)

 

In't Salig veldt daar het van schimmen krielt.

 

 

 

Alwaar Hy door een snelle drift gedreven

 

Gaat door de wolken sweven,

 

Soo sietmen Alma dan ten Hemel gaan,

 

En door sijn Doot, herleven met de Swaan.

 

 

 

Men hoeft geen tranen op sijn Lijk te plengen

 

Maar wilt een Lof telg brengen

 

Voor Hem geplukt uyt Napels Lauwer Mijn,

 

Wijl Hy voor Gruno moet een Maro sijn.