De bron-swaan, of mengeldigten

Op het verjaren, van de seer geachte, en Deugdrijke Juffer Henderika Tymans.

'K Heb dan geen Rosetak, nog Palmekroon bereyt,
Maar bind u met de strik van mijn genegentheyt,
En sing het Loflied van u Deugdt op Hemeltonen,
Ik queel u goeden aart die u veel meer sal kronen
Als menich perelkrans schoon door gewrocht met gout,
Het Lof te melden is my door u gunst vertrout,
Want niemant u verstant, en wesen af kan meten,
Soo naa als ik van die u soete vvond'ren weten,
Doch heb voor lang gewilt u met een Vaarsetrant
Van mijne Poëzy (O puykbeeld van het landt)
Te cieren, en ter eer u Iaarfeest op te singen,
Met vvensing dat u nooyt den Aspis aan komt dringen
Van't Helse vvangedrecht de Niit dat Ziel Serpent,

[p. 199]

 

Maar dat gy zegeviert, en't Heel-all maakt bekent

 

Wie dat gy zijt, en hoe de Grootheen van u gaven

 

Door Famaas Loftrompet de vverelt over draven,

 

En dat gy in geluk, en vree u soetsten tijdt

 

Vernoegder als voorheen ter salicheyt verslijt

 

Op dat gy 't Opper-all, en 't Heylichdom hier boven

 

Voor het genooten goedt daar voor moogt eeuwich loven.