De bron-swaan, of mengeldigten

Antwoort aan Monsr. J.J.M.

Mijn vrient gy vraagt me naar het vvedervaren
Van mijne Bronswaan, ah! die duykt in't Lis,
Die vreest voor 't Ongediert, dat lichtlijk is
Geschoolen in het diepste van de Baren.

De moet ontsinkt'er vvijl se is bedugt
Dat haar geluyt te schor valt in de Ooren
Van die gewoon zijn 't soet gesang te hooren
Van Nagtegaalen, in een Lente Lugt.

Dies gaatse op haar logge pennen strijken,
En laat de Bron, vvel eer haar toegewijdt,
Waar sy van laster meent te zijn bevrijdt,
En Momus klap, soo als haar dunkt, ontwijken.

Het is dan prijselijk, en best gedaan
Te swijgen, daar 't niet past te mogen spreken,
Doch d' Alderwijste valt vvel in gebreken,
Daar hebt gy dan de meening van mijn Swaan.

Eynde der Lofgedigten van de Vrouwen en Mannen.