De bron-swaan, of mengeldigten

Op het vertrek van den Hoog Ed. Geboren Heer Mijn Heer Carel van Roly, Baron van Rolij, en de Wel-Gebooren Vrouw Mevrouw Anna Elisabeth Conders, van Helpen Baronnesse van Rolij.

SOo sietmen dan de Son in 't oosten weer verrijsen
Voor Anna, naa hy had sijn omme trek gedaan

[p. 87]

 

Door Thetis golve-plas dien grooten Oceaan:

 

Om wederom aan haar sijn liefde te bewijsen,

 

Dien Klitie die sig draayt naar 't stralen van sijn Oogen,

 

En als een Peneloop Vlisses heeft verwagt:

 

Die nimmermeer 'tgeheug verloor uyt haar gedagt

 

Maar in 't verlangen bleef stantvastig in 't vermogen,

 

Dog wijl een regte Son nooyt stil kan staan, nog blijven

 

Soo sietmen dan dat Ligt (: in trouwheyt geen gelijk :)

 

Vertrekken naar de kust van 't grote Lelij-rijk

 

En met Elisabeth op Vlerken derwaars Drijven.

 

Dus voerdt de Son sijn Maan op sijn gareelde wagen

 

Naar 't blinkende Rolij, waar hy dat deugde-Ligt

 

Stelt in 't Paleys dat hy voor lang heeft opgerigt

 

Om daar met Haar Sijn vreugt te eyndigen veel dagen.

 

Wel aan gy gaat dan heen: en laat Iupijn V Vader

 

(Haa! Conders waarde kroost) wiens Blixemmende handt

 

De vvereldt is bekent in kragten van 't verstant,

 

Die niemandt meer als gy koomt sijne flik'ring nader.

 

Gaat dan in vreede voort den Hemel vvil u Kronen

 

Aal-Oude lieve Twee, en Zegenen voortaan

 

Op dat ge in geluk moogt vroolijk heene gaan:

 

En door V rugtb're Naam by d' Hemellingen wonen.