De bron-swaan, of mengeldigten

Herders Klagt.

WAar vliet gy wrede! seg: waar heen Astré
Ik ben geen Wolf, geen Leeuw, maar hoed het Vee
In't Reder Bos, en op de Heuvlen mee

Van Pelens Weyden.

Ik bid u schoonheyt aan in mijn gemoet
Gy vlugt gelijk een Duif voor d'Arent doet,
Mijn ziel wert door 't gesigt van u gevoet

En doet my leyden

Van d' een ind' ander plaats, ag ag vertoeft
Ik ben geen Polifeem dat dit behoeft
Weet dat gy my daar door te seer bedroeft

O wrange pijnen.

Siet wie ik ben: en toont dog medely
Soo gy volhardt ik woed in Raserny
Want in de hoop van deese minnery

Moet ik verdwijnen.

Ik laat mijn Lammen, en mijn Hut alleen
Om u: O Hert: veel herder dan een steen
Veel dover als de Zee voor mijn geween

En droevig kermen.

[p. 79]

 

Keer wederom ik ben geen Slang geen Beer

 

Geen Appulus: 'k dee ooyt of nimmer meer

 

Geen Nimfies eenig leet, of voer geen speer

 

Wilt u ontfermen

 

Ik hers dit wout dat Tempe geensins wijkt,

 

Met Vee, en Veld gewas ben ik verrijkt,

 

Ik buyg niet voor die geen die my gelijkt,

 

Maar voor u Voeten.

 

Soo u mijn Herders staf te laag doet sien

 

Ik wissel dees mijn staat op u gebien

 

Wat gy begeert sal datelijk geschien

 

Soo g' wilt verloeten

 

Mijn qualen, maar helaas. O wrede spreek

 

Verlaat g'om mijnent wil dees heylge streek

 

Daar ik in 't boomrijk dal de Liefde queek

 

Door u Godinne.

 

Ick splijt de Bergen, 'k ruck de Rottsen af

 

'K werp s' op de daken neer, ik wroet mijn graf

 

Op dees gewyde Laan: voort loon, en straf

 

Om uwe minne.

 

De wanhoop dult geen reen, ik moet vergaan

 

'K plet acis: neen, my selfs, ag! 'tis gedaan

 

De kereker sal my in haar schoot ontvaan,

 

Wiens Ysre banden

 

Nog naar mijn Doot mijn Lyk klagt sullen doen

 

En op de houwt mijt in het smeulen Woen

 

Om het geheugen met mijn ass te voen

 

Door d' Offerhanden.