De bron-swaan, of mengeldigten

Op het Wangedrocht, de Tweedracht, of Oorlogh.

ANdromeda sal dan onschuldig sijn verslonden
Te reeten, en verscheurt door duysenden van wonden,

[p. 75]

 

Neen Perseus, neen grijp aan het Schilt, de Helm, het Swaart

 

Waar mee gy 't gruwsaam dier te strijden eevenaart,

 

Brengt dapperheyt, en kracht vvilt V manhaftig tonen,

 

Laat sien het Slangen hooft, het pronkbeelt der Gorgonen,

 

Verbriesel dog die mont die happig open staat

 

Te swelgen met een slok: d'onnosele, schaf raat,

 

Span in de magten van u groote moedigheden

 

Op dat g' Andromeda ontbint, en stelt te vreden,

 

Wiens Moeder vvas de vvrok van al haar droeve smert,

 

Door Trotsigheen! om vvien zy dus mishandelt wert.

 

Gy hebt den Athlas selfs hoe vreeselijk verscheenen

 

Verandert in een Rots, jaa honderden in steenen,

 

Gy koont ik weet vvanneer gy 't slegs in u besluyt,

 

Dit vvangedrogt vvelhaast het leven bannen uyt.

 

V staalen Erm swaayt niet dan blijde zeege-pralen

 

Daar Eendragt laat het oog van vrintlijkheyt op stralen,

 

Voert in ons lant dat staag in Liefde heeft gebloeyt

 

De vreede stroom: op dat het weer eens overvloeyt.

 

De Maagt bynaa u tot een waare Bruyt geschonken,

 

Sal haar verlosser dan met minnelijker lonken

 

Beschouwen als weleer, vermits se siet dat zy

 

Behouwt het Leven: en van alle sorg is vry.