De bron-swaan, of mengeldigten

Op de selfde. Klink-digt.

VErdigte Godheên vliedt, vliedt negen zang-godinnen,
Weg dubbel spitse berg, daar 't hengste-hoeve nat
Uyt den gereten steen zoet ruischelende spat,
Dat zinnen-roerend sap, dat roert voortaan geen zinnen.

Hier springt een vvare Bron, hier kan men droppen winnen,
Die d'alderwufste Geest van zin-stram maken rat.
Hier klinkt een hooge toon, hier is een mengel-schat,
Van jeder een bemint, vvijl's andren doet beminnen.

Zó mengelt Titia een geestig mengel-stof,
En krijgt door Mengel-konst een onvermeng'bre lof,

[fol. §6v]

 

Daar zelfs het negental nooit met heeft mogen prijken:

 

Want 't zangheldinnen rot bezat niets in't gemeen,

 

Indien men vvaarheid by verdigtzels mag gelijken.

 

Of 't is volmaakter nog in Brongersma alleen.

M. GARGON.