Een weekje Dodesluis

[p. 118]

xvi Van Wetering

Het was laat geworden. We verlieten het huis van mijn kollega Wouters door de achterdeur. In de kou van de mistige avond steeg de alkohol me naar het hoofd. Ik had de tegenwoordigheid van geest me aan de deurpost vast te grijpen. Wouters en Frederik stonden nog op de deurmat. Frederiks gestalte deinde heen en weer voor mijn ogen. Hij keek langs mijn kollega, die zijn beide schouders vasthield en moeilijk sprekend een bak vertelde, naar een spiegel van waaruit hij me in het oog hield. Zijn blik was een mengeling van minachting en medelijden. Ik nam een besluit.

‘Kom mee,’ riep ik hem toe.

‘Laat je zoon maar rijden, die is absti-absti...’

Hij boerde hard en sloeg Frederik op zijn schouder. Met grote hardnekkigheid trachtte hij de eenmaal begonnen zin tot een goed einde te brengen. Ik voelde me al iets beter. Frederik maakte zich van Wouters los. Toen we de garage allang bereikt hadden, stond hij nog in de deuropening te schreeuwen dat hij het woord wel kende, dat hij de slijter op zijn dak zou geven, die hem deze keer met de drank bedonderd had. Ik had mijn arm om Frederik geslagen, maar probeerde niet op hem te leunen. Met dit gebaar wilde ik hem duidelijk maken hoeveel ik van hem hield. Hij was mijn zoon en mijn vriend, wilde ik ermee zeggen. Ik zorgde ervoor de adem

[p. 119]

niet in zijn richting uit te blazen.

‘Wat een walgelijke proleet. Als al mijn kollegaas zo waren,’ zei ik op vertrouwelijke toon.

‘Vader, geef mij de sleuteltjes maar.’

Ik begon te lachen.

‘Jongen, ik heb haast niets op. Bovendien kan ik heel wat hebben.’

‘Oefening baart kunst, nietwaar?’

Dat had hij niet moeten zeggen. Mijn besluit was dan al gevallen, het was nog niet zo definitief, dat ik er niet op terug zou willen komen. Hij dwong me. Ik voelde me gekwetst. Hij was mijn zoon. Ik was zijn vader. Zijn moeder had bij zijn geboorte het leven gelaten. Dat nam ik hem niet kwalijk. Ik had het mijn vrouw wel kwalijk genomen als zij was blijven leven ten koste van Frederik. Maar hij mocht me niet kwetsen. Ik was zijn vader. Zonder mij zou hij er niet zijn.

Er ontstond een twist. Mijn kollega was naderbij gekomen. Hij stond in het lichtvlak dat door de openstaande deur naar buiten viel, ons op te hitsen alsof we vechtende honden waren. Tenslotte zweeg Frederik. Ik wachtte korte tijd, ging daarna de garage binnen en wrong me in de auto. Ik reed een eind de oprijlaan af en opende het portier voor Frederik.

‘Hij is volslagen abstinent,’ schreeuwde Wouters ons nog achterna.

Ik reed voorzichtig. Naarmate we vorderden, werd de mist dichter. Toen ik een andere auto inhaalde, zei Fre-

[p. 120]

derik dat ik vaart moest minderen. Ik gehoorzaamde hem. We kwamen in een kleine file. Voor ons uit ging een lage sportwagen. Op den duur reden we niet sneller dan veertig. Ik konsentreerde me op de rode achterlichten van de wagen.

‘Als u moe wordt, vader, wil ik het wel van u overnemen,’ zei Frederik op verzoenende toon.

Waarom antwoordde ik niet? Ik kon nu toch terug. De rode lichten gingen op en neer. Later begonnen ze ook slingerende bewegingen te vertonen. Ze werden groter en kleiner en staken aan mijn tranende ogen. Soms vloeiden ze samen tot een rode streep. Ik draaide het zij raampje een eindje open. Een koude, vochtige luchtstroom benam me bijna de adem. Op dat moment schoten de rode lichten naar links. Ik volgde automatisch. De plotselinge zwenking deed de wagen slippen. Geluidloos viel het mistgordijn voor de twee vuilgele lichtbundels van onze wagen. Ik hoorde de stem van Frederik: ‘Vader’. Ik voelde zijn hand op mijn pols. Hij was ijskoud. De mistbank vertoonde een opening, waarin een zwarte, rechtopstaande balk. Hij trilde in de voorruit. Tegen de avondhemel werd vuurwerk ontstoken. De boom verstijfde. Onophoudelijk werden er messen in mijn borst gestoken. Ademloos bleef ik toezien hoe de voorruit het waaierend vuurwerk in een stilstaand, dood beeld ving. Met grote helderheid wist ik op hetzelfde moment dat de dood aanwezig was. De ruimte vulde zich met koude lucht. Frederik lag tegen me aan, zijn hoofd achter-

[p. 121]

overgeknakt. Er liepen donkere straaltjes over zijn stenen gezicht. Hij keek strak naar het dak. Hij hield zijn adem in. Ik duwde hem voorzichtig opzij. Zijn hoofd viel naar de andere kant. Ik luisterde, hoorde autoos stoppen, daarna stemmen.

‘We moeten van plaats verwisselen; straks komt de politie. Ik schuif wel langs je heen.’

Hij antwoordde niet. Ik legde mijn oor op zijn borst, daarna zijn hand. Hij lag stil.

Door langs hem heen te kruipen, voordat de anderen bij mijn wagen waren, kon ik een schandaal voorkomen.