Een weekje Dodesluis

[p. 70]

ix De verteller

Ook van oud-burgemeester Van Wetering ontving ik belangrijke inlichtingen. Evenals vroeger bleek het echter bijna onmogelijk tot hem door te dringen. Hij is een wrokkig, in zichzelf gekeerd mens geworden. De gedachte aan zijn vroegere macht en het aanzien dat hij genoot, schijnt hij niet te kunnen vergeten. Ik trachtte telefonisch kontakt met hem te maken, maar nooit kreeg ik hem zelf aan de lijn. Een brief, die ik hem voordien al had gezonden, liet hij onbeantwoord. Tenslotte besloot ik hem onaangekondigd te bezoeken. Hij woont in een groot landhuis midden in een parkachtige tuin, omgeven door hoog hekwerk en stenen muren, die er in tegenstelling tot het huis nog vrij nieuw uitzagen. Reeds van buitenaf maakte het geheel een ongastvrije indruk, en eigenlijk verwonderde het me, dat er dicht bij het huis geen grote honden op me werden losgelaten.

De huisknecht die opendeed - een man met het postuur van een bokser - nam zwijgend het kaartje in ontvangst, waarvan ik er speciaal voor deze gelegenheid vijftig had laten drukken (minder wilde de drukker niet). Na enige tijd kwam hij terug met de mededeling dat meneer niet thuis was. Dat hij dit niet onmiddellijk had geweten, verbaasde me. Teleurgesteld slenterde ik door het park naar de uitgang. Tegen het hek geleund bleef ik staan nadenken. Zonder het getuigenis van

[p. 71]

Van Wetering zou mijn verslag wel niet geheel waardeloos zijn, maar zou ik een belangrijk deel van de geschiedenis ongeschreven moeten laten. Misschien het belangrijkste. Deze gedachte drong zich steeds sterker aan me op. Ik keerde op mijn schreden terug. Het huis vermeed ik, en zoveel mogelijk in de schaduw van bomen en struiken liep ik er met een grote boog omheen. Ongezien bereikte ik de achterkant.

Zoals ik al verondersteld had, was Van Wetering wel thuis. Hij zat in de serre zijn krant te lezen. Hoewel het hart me bonsde in de keel als ik dacht aan de breedgeschouderde huisknecht, liep ik naar het raam en tikte. Verbaasd en met een gezicht dat rood werd van woede, keek Van Wetering me over zijn krant aan. Ik opende de tuindeur en trad binnen. Mijn brutaliteit moet hem overdonderd hebben, want het verwondert me nog dat hij de bokser niet belde. Met uitgestoken hand liep ik op hem toe. Hij was te verbouwereerd om die te weigeren. Ofschoon zijn verwarring spoedig week, schrijf ik het toch aan deze overrompelingstaktiek toe, dat hij me, toen ik na enige tijd het gesprek op de vreemdeling bracht, te woord bleef staan. Het onuitgesproken dreigement - ik suggereerde dit slechts - dat zijn stilzwijgen hem in de ogen van de toekomstige lezer verdacht of zelfs schuldig zou maken, deed de rest.

Opnieuw bleek duidelijk de invloed van de vreemdeling: Van Wetering begon met te zeggen dat hij alleen over de man wilde spreken, hij wilde geen andere perso-

[p. 72]

nen ter sprake brengen. Maar eenmaal teruggekeerd tot het verleden, schenen de gebeurtenissen hem opnieuw aan te grijpen, want hij vertelde veel meer dan hij had aangekondigd, meer ook dan hij had willen vertellen. Hij sprak al die tijd in een soort trance. Zijn diepliggende ogen onder zijn zware, nog altijd gitzwarte wenkbrauwen, staarden naar mijn borst. Zonder het te weten verkreukelde hij de krant in zijn mollige vuisten. De woorden kwamen hortend, een voor een, tussen zijn dikke lippen vandaan, alsof hij ze uitspoog. Tenslotte kwam de laatste hapering. Ik wachtte tot hij verder zou gaan, maar hij bleef zwijgen en keek me aan. Ik stond op en wachtte nog. Daarna vertrok ik. Hij riep me nog iets achterna. Ik verstond hem niet goed, want ik had de deur al achter me gesloten. Het klonk zo ongeveer als: laat ik je hier niet weer zien.