Een weekje Dodesluis

[p. 65]

viii De schoenen

Toen Lagestein de volgende morgen beneden kwam, stonden de suitedeuren en de serredeur open. Het was al over negenen. Hij liep door de kamers de tuin in. Er was niemand te zien. Alfred was ook niet op zijn slaapkamer. Lagestein ergerde zich aan het onopgemaakte bed. Op het aanrecht in de keuken lag een half brood. Ernaast een mes waaraan boter zat. Lagestein at ook en ruimde daarna op.

Tegen tien uur kwam de man terug. Hij wenste Lagestein opgewekt goedemorgen en verklaarde dat hij naar het politieburo geweest was om aangifte te doen van de autodiefstal.

‘Maar ze geloofden me niet!’

‘Geloofden ze u niet?’ vroeg Lagestein ongerust.

‘Noem me Alfred en tutwajeer me asjeblieft.’

‘Graag, ik heet Joost.’

‘Ja, nu ik hier waarschijnlijk enkele dagen langer zal moeten blijven dan ik gedacht had, is het prettig dat we wat gemakkelijker met elkaar omgaan. Er schijnt hier overigens heel wat opgehelderd te moeten worden.’

‘Waarom geloofden ze je niet?’

‘Vreemd genoeg ben ik het kenteken vergeten. Met geen mogelijkheid wil het me te binnen schieten. Zoiets klinkt onaanvaardbaar voor een politieambtenaar.’

Het viel Lagestein op, dat er geen zweem van verbitte-

[p. 66]

ring in die woorden doorklonk.

‘Ik ben al een hele tijd op. We waren gisteravond erg vroeg en ik kan met weinig slaap toe. Daarom heb ik je schoenen geborsteld. Ze zaten onder de modder en de koeiemest.’

Hij begon te lachen en stak een vinger uit naar Joost.

‘En ik heb inmiddels begrepen hoe ik mijn gastheer gunstig moet stemmen: orde en netheid.’

Hij trok opeens een meelijwekkend gezicht, waarom Joost moest lachen.

‘Vergeef me daarom, beste vriend, dat ik mijn bed niet heb opgemaakt en dat ik mijn ontbijtresten niet opruimde. Voor het laatste heb ik overigens een ekskuus: ik wist dat jij na me zou komen.’

Joost was verbaasd door Alfreds spraakzaamheid. Toch besloot hij op zijn hoede te blijven.

‘Nadat ik door de politie was afgepoeierd, heb ik nog wat door het stadje gelopen. Gisteravond kon ik de kerktoren niet ontdekken. Tenminste toen ik eenmaal in Oudezijl was.’

‘Dat viel mij ook op, de eerste keer,’ zei Joost.

‘Ik heb hem overigens wel gevonden, en daarna, maar dat zou ik haast vergeten: toen ik vanmorgen je schoenen schoonmaakte boven de tuin van je buurman - ik dacht: hij heeft een groentetuin en zal geen bezwaar maken tegen wat onvervalste koeiemest - toen ik dus je schoenen schoonmaakte, vond ik iets vreemds.’

Hij tastte in zijn binnenzak en haalde een stuk karton

[p. 67]

te voorschijn. Joost voelde een schok zonder te begrijpen waarom.

‘Zie je die gaten, die letters? Nu leg ik het hier op de tafel en wat lees je?’

‘Dodesluis’ zei Joost snel.

‘Zie je die zwarte penseelstreken over de randen van de letters? Iemand heeft dit stuk karton als mal gebruikt om dat woord op een vel papier te schilderen. Waarschijnlijk had ik dus toch gelijk. Er stond de eerste keer op dat bord: Bezoekt Dodesluis, en het zou me niet verbazen als de auteur van Dodesluis ook mijn auto heeft, laat ik zeggen, geleend. Ik geloof tenminste niet in een gewone diefstal. Jij?’

Joost schrok even van de plotselinge vraag, deed of hij nadacht en haalde toen zijn schouders op.

‘Jij zag gisteravond toch ook verband tussen de naamsverandering en de diefstal?’

Hij keek Lagestein onderzoekend aan. Zijn ogen zoeken een zwakke plek in mijn pantser, dacht Joost.

‘In ieder geval zie ik van mijn voornemen af jou in deze zaak te betrekken.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Toen de politie me niet wilde geloven, was mijn eerste gedachte naar huis terug te gaan.’

Hij noemt teruggaan naar mijn woning: naar huis gaan, dacht Joost.

‘Om daarna met jou als adjudant die hardnekkige vesting nogmaals te bestormen. Maar nu geloof ik zeker dat

[p. 68]

dit geen zaak voor de politie is. Stel je voor, dat ik ze vertel van die naamsverandering.’

Lagestein lachte luid en onecht. Hij zocht koortsachtig naar een ander onderwerp.

‘Ik heb nog veel te doen vandaag. Ik wil nog verschillende kerkeraadsleden bezoeken om ziekteverlof aan te vragen.’

‘Dat zou mooi uitkomen. Je houdt veel van wandelen, heb ik begrepen. Als ik tenminste afga op die schoenen, kan het je niet schelen hoe slecht de weg is. Ik denk er net zo over. Om te beginnen zouden we die wandeling kunnen maken die jou zulke ontaard smerige schoenen bezorgde.’

Joost schudde heftig van nee.

‘Waarom niet? Ik zie er niet tegenop.’

‘Ik weet helemaal niet waar ik gisteren geweest ben. Ik dagdroom, geloof ik.’

Hij lachte zenuwachtig, begon te beven. Zijn adem ging sneller.

‘Het is goed’ (hij slikte een paar maal), ‘het is goed dat ik tot het besluit ben gekomen een tijdje rust te nemen.’

Hij ging dicht tegen Alfred staan en legde zijn trillende hand op diens schouder.

‘En het is goed dat jij bij me bent. Je heet als een vroegere vriend van me. Ieder ogenblik begin je meer op hem te lijken. Ik bedoel zoals ik me hem voorstelde. Hij was ook zo energiek. Er ging alleen geen rust van hem uit.

[p. 69]

Hij vermoeide me, vooral als ik zag hoe onvermoeibaar hij zelf was. Maar in je manier van spreken lijk je steeds meer op hem. Merkwaardig, hij was dood voor me en leeft verder in jou.’

‘Dat moet ook,’ zei Alfred op de luchtige toon die hij reeds de hele morgen bezigde.

‘Ik moet gaan,’ zei Joost, nadat ze elkaar enige tijd zwijgend hadden aangekeken. Hij moest zijn ogen neerslaan.

‘Heb je een fiets, of heb je hem zelf nodig?’ vroeg Alfred nog.

‘Nee, ik ga lopen. In de schuur staat een bromfiets. Neem die als je er op uit wilt.’

Een voor een verlieten ze het huis. Lagestein aan de voorzijde. De man door de serredeur. Achter in de bloementuin bevond zich een groengeschilderd houten schuurtje. De man duwde de Kaptein naar buiten. Het kostte hem weinig moeite de bromfiets aan de loop te krijgen. Hij reed het stadje uit en stopte bij het bord. Hij ontdekte het omvergereden kilometerpaaltje. Daarna reed hij nog enige tijd in de omgeving rond. Zo nu en dan stapte hij af om een praatje te maken met een boer die op het land werkte. Tegen de middag arriveerde hij bij het kafee aan het meer. Daar at hij.