Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel B

Weeklacht.
Over een vriend kort na zijn trouwen.

Kom vrienden, stort met mij een traan
Vriend Piet is van ons heengegaan,

Geen smeken kon hier baten;

Zijn vriendschap die zo hartlik scheen,
Bestaat voor ons niet meer, o neen!

Hij heeft ons gans verlaten.

[p. 15]

 

Zijn vriendschap, eens zo warm als vuur,

 

Verkoudde ras van uur tot uur

 

Sinds Hymen hem kwam binden;

 

Ja, sinds die band hem houdt omkneld

 

Is 't met vriend Piet maar naar gesteld,

 

Dat weet gij allen vrinden!

 

 

 

Zijn vriendschap toch verstoof als kaf,

 

Hij stapte levend in een graf,

 

Maar niet als ‘Albrecht Beijling’!

 

Want, die stierf voor zijn Vaderland,

 

Gefolterd door der beulen hand,

 

Maar niet door overijling.

 

 

 

O, schone dagen, rijk weleer

 

Aan Pietjes vriendschap, keer, o keer!

 

En laat mij u weer smaken;

 

Die dagen, toen geen vrouwerok

 

Hem aan ons hart en oog onttrok,

 

Of kon onzichtbaar maken.

 

 

 

Och hemel! welk een onderscheid

 

Hoe kan toch in een korte tijd

 

Een mens zo ommekeren!

 

Van levend dood; van warm tot koud,

 

Vol sappen eerst, nu dor als hout,

 

Dat 't vuur ras kan verteren.

 

 

 

Hij, eerst zo vrolik en vol pret,

 

Zit nu steeds zwijgend, en ik wed

 

Hij wordt nog zieketrooster,

 

Of gaat zich uit een zotte gril

 

Gelijk een monnik, vroom en stil,

 

Begraven in een klooster.

 

 

 

Eerst was hem 't hemelruim te klein,

 

Nu kan hij zich als een konijn

 

In vrouwerok verschuilen;

 

Eerst was geen dag hem lang genoeg,

 

Nu ligt hij in zijn bed al vroeg

 

Met wijfjelief te pruilen.

[p. 16]

 

Hij, eerst zo rond van buik en wang,

 

Is nu gans mager, dun en lang,

 

Met benen, net als staken;

 

Zijn haar en baard, zo glad voorheen,

 

Die hangen nu verward dooreen,

 

Op voorhoofd en langs kaken.

 

 

 

Och Pietje, vriend, wie had gedacht

 

Dat jij, een man, zo zonder kracht

 

En zonder wil, zou wezen;

 

Pas op! je maakt je zelf een zot,

 

Zo jij je door een vrouw, o spot,

 

De wet zult laten lezen.

 

 

 

Nee, hoor naar mij, mijn lieve Piet,

 

Dan spaart g' u wislik veel verdriet,

 

Laat het u nooit behagen,

 

Zo soms uw vrouw het dwaaz' begeert

 

En u met hare rok vereert,

 

Om zelf de broek te dragen.

 

 

 

Hoort ge mij niet, zeg dan, vaarwel!

 

En ga u maar in kloostercel

 

Of vrouwerok begraven,

 

Want voor uw vrienden, klein en groot

 

Sterft gij als lafaard, en uw dood

 

Is niet de dood eens braven.