Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel B

[p. 1]

De hoop.
Destijds geschreven voor het maandblad ‘De Goede Hoop’. (nog niet verschenen).

't Is de Hoop, die hier ons mensen

Op de droeve levensbaan,

Trots de zorgen, strijd en kommer,

Doet blijmoedig voorwaarts gaan.

Als de Hoop ons gaat verlaten

Neemt zij ook 't geloven mee,

En wij dwalen dan als 't scheepje

Zonder roer, op d' open zee.

Gave God, dat nooit de Hope

Ons door 't leven hier verlaat,

Voor de baan is afgelopen

En ons laatste uurtje slaat.

Want zolang wij hier beneden

Dwalend, zoekend, voorwaarts gaan,

Geeft zij ook de moede Pelgrim,

Krachten om weer voort te gaan.

Houdt haar vast dan in uw harten

Zoekt haar gids aan 's Hemels boog,

Maar verlies haar, wat u treffe,

Mens, toch nimmer uit het oog.

Leert zij ons niet te volharden,

Spoort z' ons niet tot worstlen aan?

Trots de stenen en de doornen

Die op onze reisweg staan.

[p. 2]

 

Had Columbus zonder hope,

 

Over d' ongemeten zee'n,

 

Ooit de wilde, woeste stranden

 

Van Amerika betreên?

 

 

 

Leidde in het grijs verleden

 

Ook de ster der Hope niet

 

Vader Riebeek naar onz' kusten

 

Toen hij Nederland verliet?

 

 

 

Zag hij niet haar licht verrijzen,

 

Over Tafelberg zijn top,

 

Met zijn wachters aan zijn zijden

 

Duivelsberg en Leeuwekop?

 

 

 

Heeft hij niet bij vast geloven,

 

En vertrouwend op de Hoop,

 

Hier de Zuidpunt onzer stranden

 

Als De Goede Hoop gedoopt?

 

 

 

Heeft hij niet hier d' eerste eikel,

 

Met zijn hart vol Hoop, geplant,

 

En de eerste steen gemetseld,

 

Van de Hoofdstad van ons Land?

 

 

 

Drongen niet vol moed onz' vadren

 

Door de Hoop geleid alleen,

 

Over onbetreden bergen,

 

En door diepe dalen heen?

 

 

 

Was het niet de Hoop, die d' harten

 

Van die dappren, steeds met moed

 

Heeft bezield, door al de jaren

 

Van hun strijd en tegenspoed?

 

 

 

Leeft die Hoop niet nog in d' harten

 

Van uw zonen. Afrika,

 

Hoe het onder strijd en smarten

 

Van dit leven, met hen ga?

[p. 3]

 

Blijft niet nog de Hoop de stichters

 

Van ons blad ‘De Goede Hoop’

 

Steeds bezielen, door een moeder

 

Van ons Volk aldus gedoopt?

 

 

 

Ga dan kindje onzer Hope,

 

Spreid uw zaadjes langs de weg,

 

Strooi ze over berg en dalen

 

Plant ze onder struik en heg.

 

 

 

Strooi het over wijde velden,

 

Strooi het over dorre hei,

 

Met vertrouwen en vol Hope,

 

Op een goede oogstgetij.

 

 

 

Mocht het op de rotslaag kwijnen,

 

Of verschroeien langs de weg

 

Toch zal het ook vruchtbre aarde

 

Vinden onder struik of heg,

 

 

 

Waar het groeien zal en bloeien

 

En weer verder voortgeplant,

 

Vrucht en zegen zal verspreiden,

 

Over 't Volk in stad en land.

 

 

 

Waar het in de harten bloeien

 

Zal van jong zowel als oud

 

En op onze velden groeien

 

Als een reuzeboom in 't woud.

 

 

 

Waar het vrucht eenmaal zal dragen,

 

Niet alleen van zoete smaak

 

Maar nog meer, die hier ons volkje

 

Wijzer en ook beter maakt.