Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel A
(1916)–Melt Brink–
Auteursrecht onbekend
[pagina 129]
| |
Tant' Fijtjie was goedig,
Ook somtijds zachtmoedig,
Maar ijs'lik volbloedig,
Als die drifte haar pak,
En dan was oom Japie
Nie langer haar ‘Schapie’,
En minder nog ‘Apie!’
Maar ‘ou schobbejak!’
Die twist was begonne
Om die ou, - onbezonne,
Haar zei dat kanonne
Veel verder kon schiet
Dan pistool of gewere,
Hij kon dit bezwere,
En zij moest dit probere
Als z' vlooie weer ziet.
Pas had hij gesproke,
Of d' vree werd verbroke
Deur 'n vlooi, die kwam spoke
En haar beet in die been.
Zij deed eerst een trekkie,
Gaf haar vinger een lekkie,
Bracht dit zacht naar die plekkie,
Net zo vlak op haar scheen.
Groot was haar verlange,
Die vlooi nou te vange.
Hoe gloeide haar wange,
Toen ze wreef aan haar been.
Dan, hoe ze mag grijpen,
Haar nagels mag slijpen
Door wrijven en knijpen,
Die vlooi was al heen.
‘Hier Japie! jou rakker!
Jou langzame stakker!
Jij is moes nog wakker?
Steek d' kêrs hier gauw op.
| |
[pagina 130]
| |
Ik kan nie meer houwe,
Mij zo te laat knouwe,
En stukkend te kouwe,
Dit trek naar mijn kop!’
Oom Japie die bromde
Bij zichzelf al, ‘Verdomde!’
Maar die vloek die verstomde
In die ouman zijn mond,
Want reeds uit haar snoetjie
Klonk, ‘Ouwe trapzoetjie!
Hij 's nou op mijn voetjie,
Kijk goed nou maar rond.’
Oom Jaap ging nou zoeke,
Onder bromme en vloeke,
In rokke en doeke,
Naar die satanse vlooi.
‘Jaap! blijf uit mijn rokke,
Laat staan ook mijn sokke,
Hij is al vertrokke,
En zit in die kooi.’
Uit zucht, zich te wreken,
En zonder te spreken,
Deurzocht hij nou deken
Zowel als kombaers.
Dan, hoe hij mag kijken,
Geen stipje gaf blijken
Op 'n vlooi te gelijken,
Bij 't licht van de kaers.
‘Loop heen!’ riep Tant' Fijtjie,
Zo kwaad als een gijtjie,
Nadat zij een tijdjie
Dit aan het gekijk;
‘Jou dooie komkommer!
Jij's driemaal nog dommer
Dan 'n blauwvlieg of brommer,
Zo's dit ver mij lijk.’
| |
[pagina 131]
| |
‘Maar d' kêrs brandt zo donker!’
Sprak d' ou, ‘dat geen jonker
Bij zijn doffe geflonker
Een vlooi ooit kan zien;
En dit is zo zeker,
Als dat geen ap'theker
Jou 'n pil uit een beker
Te slukke zal bien.’
‘Jull' mans is groot-praters,
Die vol zit met flaters,
En net zo's Kapaters
Voor alles moes bang!’
Riep zij weer. ‘Zelfs vlooie,
In rokke of plooie,
Ja zelfs in die kooie
Kan jul nie eens vang!’
Zo riep zij, kwaadaardig,
Wijl hij weer, slagvaardig
En diep verontwaardig
Met een troef was gereed.
En zo te'en malkander
Wierp de een naar de ander
Wat ons noem, een uitbrander,
En 't vuur werd zo heet.
Totdat z' alle beiden,
Vermoeid van het strijden,
Wel uit moesten scheiden,
O'erweldigd deur vaak,
Op 't einde al grommend,
Al steunend en brommend,
Op 't laatste verstommend,
In slaap zijn geraakt.
|
|