Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel A

[p. 48]

De Unie.

De Unie, al zo lang begeerd,
Is eind'lik nu geproklameerd,

Na 'n hele boel oratie;

Men hoopt en wenst, ik ook met al,
Dat het tot zegen strekken zal

Van onz' gehele Natie!

De tweedracht heeft hier lang genoeg
Een rol gespeeld, men is haar moeg,

En wenst haar zonder gratie

Naar Hades toe, met al haar wee,
Zodat toch eind'lik weer de vree

Mag wonen bij onz' Natie.

Moog haat en nijd, die al die tijd
Ons land met tranen heeft ontwijd,

Verdwijnen bij d' okkasie,

En vree en vreugd, die elk verheugt,
Hier bloeien, en een nieuwe jeugd

Gaan schenken aan onz' Natie.

Hoe schoon is 't waar d' Eendracht troont,
En liefd' als onder broeders woont,

Wijl niemand wenst die basie

Te spelen over anderen,
Maar allen met elkanderen,

Wil wonen als een Natie.

Maar zal de zaak zo gladjes gaan?
Ik twijfel daar een beetjie aan.

Licht lij 'k aan konstipatie,

Of galzucht, dat ik in 't verschiet
Het daglicht nog niet rijzen ziet

Van onz' vereende Natie.

'k Geloof niet als men olie plengt
En dit met water samen mengt,

't Zij in een kom of glasie,

Dat het, al roert men 't nog zo mal,
Zich tot een vocht verenen zal,

Zo min als nu onz' Natie.

[p. 49]

 

Maar, hoe ik ook al twijf'len moch,

 

Wens ik van ganser harte toch,

 

Ja, roep met akklamatie,

 

Geef Heer! dat d' Unie toch ons Volk

 

Tot zegen zij, en 't uit de kolk

 

Van tweedracht heff' tot Natie!

 

 

 

Ach, leid ons uit dit nest van wee,

 

Als Israël door de Roode Zee,

 

Naar 't land van Jubilatie!

 

Bekroon ons willen en ons werk,

 

En vorm ons, door de eendracht sterk,

 

Tot Afrikaner Natie.