Nationale en Afrikaanse gedigte in Kaaps-Hollands. Bundel A

[p. 15]

Bij het aftreden van de oude ‘Afrikaander Bond’.

De Oude Bond,
Die tot deez' stond,
Zo trouw steeds heeft gestreden
Voor land en volk,
Door nacht en wolk,
Is nu ook overleden.

't Heeft afgedaan,
Is heen gegaan,
Niet om de geest te geven,
Doch om met kracht
En meerder' macht
Weldra weer te herleven.

De kwart eens eeuw,
Trots al 't geschreeuw
Uit schorre jingo kelen,
Stond hij hier pal
En liet als mal
Hun zelf, hun tijd ontstelen.

Nu is hij weg
En goed of sleg
Is d' Unie ingetreden,
Om d' nieuwe band
Met vaster hand
Te binden dan 't verleden.

Maar, zal 't zo zijn?
Of slechts maar schijn?
Dat moet de tijd ons leren.
Ik voor mij zelf,
Geloof maar d' helf
Van wat men durft beweren.

[p. 16]

 

Wel houdt de hoop

 

Het kind ten doop,

 

Maar 't is nog niet beschreven,

 

Of 't lange tijd

 

De nijd en strijd

 

Alhier zal overleven.

 

 

 

Of 't vrede en rust

 

Naar ieders lust

 

Of elk partij zal borgen,

 

En of 't tot schand

 

Met eigen hand

 

Niet d' eenheid zelf zal worgen.

 

 

 

Of 't niet te veel

 

Met geld zal speel,

 

De kas goed zal bewaken.

 

En niet tot schand

 

Van Volk en Land

 

De schuld te groot zal maken.

 

 

 

Of 't Volk en Taal

 

Niet soms voor Baal

 

Lichtzinnig zal verruilen,

 

En in de raad

 

Tot vloek van staat

 

Blijft zitten slechts met uilen.

 

 

 

Dit zal de tijd

 

Met vree of strijd

 

Ons zeker nog moet wijzen,

 

En of deez' Bond

 

Ons naar de grond

 

Of hemelwaarts zal rijzen.

 

 

 

Dit is de vraag,

 

Die snel of traag

 

De tijd ons wis zal leren,

 

En of ons d' Hoop

 

Vooruit zal loop

 

Of wel de rug zal keren.