Griane

Hoe den Hertoch van Pere den Prince Florendos ende Frene, met de Coninginne Griane, binnen Constantinopolen brochte.

Het xc. Capittel.

De Coninginne siende haer ongeluck van ure te ure aldus vermeerderen, werdt soo desperaet datse heur selven sonder twijfel misdaen soude hebben, en hadde heur Cardin met sommige andere Ridderen (die haer bewaerden ende beschermden, dat haer niemant van des Conincx wegen en misdede) t'selve niet belet. Waeromme den Hertoch (so haest als hy van den toorn der gevangenen wederom quam) heur oock meynde te troosten. Maer so haest alsse hem sach comen, vielse voor hem te voete, ende seyde: Och edel Hertoch van Pere, indien eenighe bermherticheyt in u herte plaets can grijpen, so wilt my doch niet langher laten getormenteert worden in dit leven, t'welc my hoe langer hoe droeviger valt, maer execu-

[p. 315]

teert over my de sware straffe die een ander verdiendt heeft, deur het beschreyelicke feyt van den doodt mijns mans, daer aen ick nochtans ontschuldich ben, gelijc den Almachtigen God, eenige ondersoecker van het binnenste der herten, ghenoechsaem openbaer is. Ende dese reden vergheselschapte sy met soo vele deerlicke clagingen ende sware suchten, dat den Hertoch hem niet onthouden en conde van met haer te weenen, antwoorden: Ghy en sult met u schreyen ende kermen niet beters connen uytrichten, als een swackheyt des lichaems, ende een quellinghe des geests. Siet, men moet hem te vreden stellen in de saken die anders niet zijn en mogen: Den Coninc is doot, hy moet begraven zijn, Florendos heeft misdaen hy sal gestraft worden, ende vele van u Ridders zijn gewont, het beste is dat mense genese. Daerom en employeert uwen tijt niet langher in dese onprofijtelicke lamentatien, maer stelt ordeninge om uwe onschuldt te doen voor uwen Vader den Keyser. Met welcke woorden hy haer eenichsints meynden te vreden te stellen, maer sy werdt daeromme noch meer bedroeft, ende en wilde geensins consenteren datmen haer tot den Keyser soude brengen, seggende duysentmael liever te sterven, om de groote beschaemtheyt diese vreesde te sullen hebben, van haer te presenteren in haers Vaders ende Moeders presentie, besorgende dat alle voorgaende gheschiedenissen tusschen haer ende Florendos verloopen, int licht souden comen. Desnietteghestaende wordtse (nae dat de heerlicke uytvaert van den Coninc geschiet was) met ghewelt in een Ros bare ghedraghen, int gheselschap van d'Infante Hermide haer Dochterken, vanden ouderdom van twaelf Jaren, t'welc sy by haer sette om haer te beter te moghen vertroosten. Nochtans en lietense haer nauwelijcx een spelde daerse haer selven met soude hebben moghen misdoen. Ende aldus werdtse met de twee Pelgrims vanden Hertoch ende zijn geselschap ghebrocht nae Constantinopolen, daer al voor hare comste gearriveert waren de voorseyde twee Neven van den dooden Coninck, die den ouden Keyser Remiclus op staende voet te kennen gaven, ende affirmeerden dat haren Oom den Coninc Tarisius, van den Prince Florendos ghedoodt was, om dat hy hem op het overspel met zijn Coninginne Griane betrapt hadde. Welcke tijdinghe den Keyser soo seer verdroot, dat hy zijn hayr ende baert uyt trock, ghelijck eenen ontsinnighen mensch, roepende met luyder stemme: Och ick arme ellendighe oude man, waerom heeft my de al vernielende doodt in eenen verdrietighen ouderdom tot hier toe gespaert? dat ick nae het beschreyelick overlijden van mijnen Sone Caniam, ende Neve Cariteos, tot de vervullinghe van mijn ongheluckige Fortuyne, mijn eenighe Dochter een verradelijcke Overspeelster ende Moordernaresse moet hooren noemen. Eylacy, ick ontfingh noch eenighen troost om my te conforteren teghens de groote droefheydt van den doodt van mijne Sonen, om datse vechtende voor het Christenrijck, haer leven in eeren bestaet hadden. Maer och dese injurie is so groot, ende valt my soo

[p. 316]

swaer, datse my niet een eenich punct van vertroostinghe en laet. Welcke claginghe hy noch langher wilde volherden, maer hem quamen vertroosten het best datse mochten, de Keyserrinne met sommighe van zijne Heeren, eene vande welcke, na het wech gaen van de twee Neven des Conincx, tot hem seyde: Alderdeurluchtichsten Keyser, uwe Majesteyt moet bedencken, dat des Conincx Neven moghelijck achten, dat de Coninginne Griane verstoten, ende sy als Momboiren vande jonge Princesse Hermide, by provisie int Coninckrijck gestelt souden worden, ende het selve alsoo metter tijdt tot haer eyghen te trecken, indien haer beclaginghe ten effectie gheraeckte, twelck haer principalijck tot dese beschuldinghe beweecht mach hebben, ende niet den doodt van haren Oom Tarisius, daer aen sy ontschuldich can zijn. Derhalven dunckt my dat uwe Majesteyt hem in dese sake niet soo hevich en behoordt te verstoren, maer veel eer met rijpen rade behoort te procederen. Welcke woorden den Keyser een weynich te vreden stelden, nochtans swoer hy, dat hy om zijne groote droefheyt, de couragie vande justitie in eeren te houden, niet verliesen en soude, maer zijn Dochter met den Prince van Macedonien alsoo te doen straffen, dat d'alderleste mensche van dese werelt, daer van noch memorie souden hebben, indiense int minste deel vande clachte schuldich bevonden worden, want hy gheresolveert was haer in sulcken geval met groote tormenten levendich te doen branden.