Verzamelde gedichten

[p. 196]

Moeders dood

Terwijl de paarden naar hem beten
lag zij verslagen in haar kist.
Haar blikken waren uitgewist;
haar mond, eens van de pijn bezeten,
was rijp van glimlach en het weten
dat zij zich nimmer had vergist:
terwijl de paarden naar hem beten
had zij hem eindelijk bezeten
en had zíjn hart háár hart gemist.
Het leven wikt. De dood beslist.
Hij voelde halvlings zich versleten
terwijl de paarden naar hem beten.