Verzamelde gedichten

[p. 129]

Sacré-Coeur

Als gij wist hóe zeer mijn voeten deden,
maar hóe hoog dit hart is opgevlamd,
nu het verzen regent als gebeden,
waar mijn tong niet langer is verlamd,

ja, dán volgdet gij misschien mijn schreden,
gij, die nú vergeefs de haren kamt
en maar kankert op het korzlig heden,
dat uiteindlijk uit úw onmacht stamt.

Volg mijn klim met uw vermoeide leden
en verhef u uit uw trage sleur,

aan mijn voeten ligt de stad der steden
en zij meesmuilt om uw klein gezeur...

Alle straten tuimlen naar beneden,
maar ik sta hier: votre Sacré-Coeur.