Verzamelde gedichten

[p. 127]

De armen aan de voet van Notre-Dame

Ja, ik kan het in uw ogen lezen:
dieper kunt gij niet geslagen zijn.
En er huizen daaglijks groter vrezen
in uw uitgewoond en duister brein.

Ach, men zegt, het is wel te genezen.
Hamer één gedachte in dit brein:
God zal eeuwig met de armen wezen;
slechts wie arm is kan gelukkig zijn.

En gij hoopt achter beslagen ramen
en gij bidt uiteindelijk in sleur,

tóch, al roept gij honderd hoge namen,
niet één heilige vindt ooit uw deur.

Maar inmiddels poedert zich de Dame
en bewierookt zich met Gods odeur.