Verzamelde gedichten

[p. 113]

III

Vaak is dit hart een tijger achter staven:
het dommelt met de poot onder de kop,
maar springt bij nacht en ontij toornig op
en tart de stilte met zijn draven, draven...

En, wie het daags zijn rotte vleesrest gaven,
bedreigt het met de woede van zijn kop:

het weigert vreten uit de hand van slaven;

het weigert water zonder woestenij;

het weigert tederheid uit medelij.