Verzamelde gedichten

[p. 111]

I

Ik ben de vrucht van dit vijandig paren;
verstoten, door geen sterveling beweend,
stolde mijn blik tot dit gramstorig staren
en is dit lichaam tot een berg versteend.

Zo is mijn bloedvat alle vuur ontvaren.
De laatste smart, die in mijn hersens weent,
schreeuwt uit de moordlust van de adelaren,
die het onnozel lam scheurt van 't gebeent'.

Een standbeeld aan de sombre randgemeente
der hel, waar een verholen vloeken mokt,

sta ik met eeuwen kou in het gebeente
en om het hoofd een grijze wolk, die wrokt,

en ben geen mens meer, maar alleen gesteente
en word door smart noch blijdschap meer geschokt.