Verzamelde gedichten

[p. 80]

Bommelerwaard

Ik heb u lief, mijn needrig vaderland.
Als dieper bontvee buk ik onder 't weien.
Nu breken berg en dijken uit mijn dijen
en spruiten de rivieren uit mijn hand.

Traag reikt mijn loeien naar de overkant.
Ik voel - o God! - dit lijf tot melk gedijen.
Laat nú de tepels door uw vingers glijen
en drink het lied dat in mijn lenden brandt:

de koeien buigen dieper bij het vreten,
ik echter tafel met een vork en mes,

maar ál uw vrucht, het blijft alleen maar eten
en álle heildronk blijft alleen maar fles,

als ik u niet zó grondig heb bezeten
dat ik mijn dorst in poel en sloten les.