Verzamelde gedichten

[p. 61]

Elle se couche

Nu bukt en rijst uit het gewemel
van roze en wit; nu wipt dit naakt,
nog door geen ruwaard aangeraakt,
ter nachtkoets op de wankle schemel.

Eer drijft de eros bult en kemel
door 't oog der naald dan dat verzaakt
dit maagdlijn, door geen maan bewaakt
onder de sterrenloze hemel

des beds, haar zeer verstolen droom:
wie steigert met gevierde toom
uit deze nacht de kamer binnen?

O lieflijk wezen dezer zinnen;
o glimlach, die ik móet beminnen,
maar die ik nú te kussen schroom.