Verzamelde gedichten

[p. 44]

Een weze baadt zich

Wees die zij was - geen beeld zelfs van de vader:
een ruige stem, die om haar leven zwierf -,
rees uit haar dromen, sinds die vader stierf,
nooit het geweld en kwam haar wezen nader.

Eén blad viel reeds te water en bedierf.
Nóg dampt de vijver en verwacht de bader:
werpt zich geen nevel, wulps, een drieste wader,
over dit naakt, dat niemands lust verwierf?

Zó argeloos als deze late lis,
zó toegewijd als wel dit water is,
zag zij haar beeld zich nimmer toegerezen...

Uit scheemring rijst het riet en wijst verwezen
en praat en prijst de dijen dezer weze
en weet geen bloeien dat gelaatner is.