Verzamelde gedichten

[p. 11]

Eenzame

Vaak keert hij huiswaarts langs verlaten pleinen
en op zijn duister en versteend gezicht
breekt kil de regen en het zwalpend licht
der lampen aan de sidderende lijnen.

Een kat sluipt pijlsnel en onhoorbaar licht
voorlangs zijn schrede' in één der straatravijnen
en, niet uit angst en niet om de déveine -
geen spel op aarde dat de dichter ligt -

denkt hij aan 't sterven; zo, zó zal het zijn:
leeg en verlaten als dit vochtig plein,
zal 't laatste oord zijn, dat hij door moet trekken.

Zelfs geen vervloeking; zelfs geen droef geween
zal hem verzellen, als hij, dood alleen,
zijn onverschillig lichaam uit zal strekken.