Verzamelde gedichten

[p. 12]

Koning

Hij leefde: om hem heen was steeds de haag
van zijn beminnlijk buigende getrouwen.
Ieder vertrek verkende hij wantrouwend,
want elk gordijn leek hem een hinderlaag.

De vriendschap met een vrouw, een hoveling;
de beker wijn, aarzlend ten mond geheven,
in ieder zoet leek hem venijn te leven
en iedre hand die groette, hief een kling.

Zijn dagen waren vol muziek en luister
en, waar hij kwam, borst geestdrift uit 't publiek.
Toch bleef zijn lachen zwaar, melancholiek
en 't hart, dat leven wilde, koud en duister.

Zelfs in de nacht, tijdens het teder spel
aan 't lichaam zijner liefste courtisane,
kon hij niet laten in haar rank en hel-
der lachen soms een fijne barst te wanen

en was het hem, wanneer zij, saamgevlijd,
verzonken in der passie hete vlagen,
of op haar adem, heet en donker jagend,
een noodkreet brandde: Koning, vlucht! 't is tijd!