Mestreechter leedsjes-cahier. Nommer 2

[p. 4]

Miene kókkerel

Iech kaom mèt mie puntebeukske thoes
miene peer waor hiel content
Heer duijde m'ch toen in m'n voes
e knepke vaan vief cent.
Iech leep daomèt de straote roond
'ne winkel in, hiel hel
en koch miech dao, wie iech 'm voond
'ne sjoene kókkerel.

Iech haolde achter in d'n hoof
m'ch 'ne flinke stek.
Dao doog iech iers de sjèlle aof
de knupkes en d'n drek.
Toen boond iech mèt 'ne knoup en strik
'n touw d'raon vas hiel hel
en had toen ouch al gaw 'n smik
veur miene kókkerel.

[p. 5]

 

Iech zat 'm op en leet 'm stoon

 

en houwde mèt mien smik

 

En es 'r daan weer oet wouw goon

 

kraog heer weer 'nen tik

 

En vloog heer tege stóp of stein

 

iech leep 'm nao, hiel hel.

 

Daan gaof iech 'm opnuits weer ein

 

miene sjoene kókkerel

 

 

 

Iech plakde 'm pepèrkes op

 

e roed, e wit, e blauw

 

en in 't midde op z'ne kop

 

'n oraanje knupke touw.

 

En wie iech 'm toen doog drejje goon

 

doog drejje hiel, hiel hel

 

toen zaog iech euze veendel stoon

 

op miene kókkerel.

 

 

 

Iech dach toen aon eus Keuningin

 

wie die kaom in eus stad

 

en de ganse sjaol op 't Vriethof toen

 

veur häör gezoonge had.

 

Iech zóng toen vaan: zij leve lang

 

sloog mèt m'n smik hiel hel

 

en drejde vaan plezeer in 't roond

 

mèt miene kókkerel.

[p. 6]

 

Toen woort 't tied nao hoes te goon.

 

Ma reep miech vaan de straot,

 

de kókkerel had noe gedoon,

 

tot mörrege, kameraod.

 

Daan krijg iech weer mie vlegerke,

 

en drejt 'r neet mie hel,

 

daan houw iech e nui negelke,

 

in miene kókkerel.

 

 

 

't Aovendete waor gedoon,

 

daan moot iech nao me bèd.

 

Zègk Ma ... wie zal 't nog mèt us goon

 

loos Pa in de gezèt.

 

Die Belsje wèlle us absoluut,

 

loos heer toen veur hiel hel

 

Iech dach mer aon eus Keuningin,

 

en aon miene kókkerel.

 

 

 

's Nachs zaog iech 'ne ginneraol,

 

dee reep in 't Koeterwelsj:

 

‘Veer öb uuch ei noe allemaol

 

eer bin noe allemaol Bèlsj’

 

Iech reep toen: ‘Leve Wilhelmien’!

 

sloog mèt m'n smik hiel hel.

 

De Waol vloog weg en drejde roond,

 

wie miene kókkerel.

In 't jaor 1919 wie Belsj geperbeerd heet Limburg te annexere woort dit leedsje veur twintig sent verkoch oonder 't motto: ‘Aon alle anti-annexiste, e Mestreechter möpke, wat alle gooi Limburgers mote liere zinge.’