Verzen

[p. 105]

Wanneer mijn hoofd.

Wanneer mijn hoofd op koele peluw schreit
Zonder den stap te storen van de nacht,
Die in ruischkleedren langs mijn venster schrijdt
En door mijn snikken heen haar stilte lacht; -

Als dan mijn oog zich heft, ziet 't onverwacht
Zichzelf in oogen soms, en neergeleid
Naast me is uw schoon hoofd in zijn heerlijkheid
En dauwt in duisternis zijn zegen zacht.

[p. 106]

 

En als ge gaat en neemt weer van me heen

 

Uw oogelamp, en 'k blijf in nacht alleen,

 

Moe van ellende als een verdoolde schaap,

 

 

 

Is al mijn smart gebroken, niets blijft dan

 

Stille zelfdeernis, die niet weenen kan,....

 

En langzaam komt de langgebeden slaap.