Verzen

[p. 107]

Kom niet de verre wegen.

Kom niet de verre wegen
Der onbekenden! -
Al witte rozen mijner gedachten zenden
Door bleeke zon haar bleeken zegen

U tegen.

'k Heb u altijd verwacht; gij waart
Onder de wit-en-roode beloften,
Die stonden om mijn lichtgedofte
Wieg in teeder rijm geschaard,
De zoete gaven van te schreien of te

Lachen op aard.

[p. 108]

 

In de paleizen der droomen

 

Stond ik voor uw troon als knaap;

 

Onder de hooge boomen

 

Van den eersten slaap

 

Mocht soms mijn jonge schromen

 

U tegenkomen....

 

 

 

Zal de droom nu treden

 

In het lichte heden,

 

En wandlen, een aardekind, onder de zon?

 

Of zal de wereld worden onttogen

 

Aan mijn oogen,

 

Die maar zullen drinken uit der droomen wonderenbron?...

 

 

 

O kom niet de verre wegen

 

Der onbekenden! -

 

Al witte rozen mijner gedachten zenden

 

Door bleeke zon haar bleeken zegen

 

U tegen.