Verzen

[p. 100]

Ook dit verlangen.

Ook dit verlangen heeft de zon in mij gewekt
Van u te zijn zooals een man een vrouw behoort,
Om in den engen levensdag dees nieuwe poort
Te breken voor onze verrukking, die uittrekt

Iederen avond naar de zaligstille pracht
Van de licht-overtuinde schemerbergen, waar
Neigen met lippen rood en bleek zich tot elkaar
De naakte dag en de fluweelgegorde nacht.

[p. 101]

 

Heeft het één dag geleefd? Nu is het stil en dood

 

Met alle wenschen, nooit der droomen donkren schoot

 

Ontboren, alle schijndood in verledens mist.

 

 

 

Maar dit ligt als princes in haar kristallen kist

 

Midden in zielewonderwoud om op te staan,

 

Wanneer de duizend lange jaren zijn vergaan.