Verzen

[p. 90]

Onder de elpene welving.

Onder de elpene welving van den wolkendag,
Waardoor geen zon zal breken vóor het avondrood,
En die wegdonkren zal tot vroegen nachtedood
In tranenlooze strakheid achter 't sluierrag, -

Schrei niet uw menschesmart, bloei niet in woorden uit
Het roode leed, dat zwelt in zwarten hartegrond;
Laat bloesmen uit den bleeken beker van uw mond
De blanke stilte als een witverreind geluid.

[p. 91]

 

Dit is een dag der goden. Ziet ge hen niet staan

 

Met stille voeten in den wolkendiepen dauw?

 

Als ranke zuilen van weekmarmren lijvebouw

 

Gaan ze op langs hemelwanden uit der kimmen baan.

 

 

 

Al lust en lijden, door de gouden zon gedijd

 

In de aardedalen, wolkt tot hen een stâge damp,

 

De geur der open harten, die in lijdenskramp

 

Rood bloeien of hoog staan in witte zaligheid.

 

 

 

Maar niets verstoort den vreê van 't onnaakbaar gelaat

 

Of in sneeuwkoele borst den even harteslag

 

Of floerst den spiegel van hun oog, dat nacht en dag

 

Ziet onbewogen wislen in hun eeuwge maat.

 

 

 

Zoo draag ook gij in wit kleed van verheerlijkt lijf

 

Uw bloedend hart als in gesloten avondkelk,

 

En drink den vollen beker koele dagemelk,

 

Wij zelf twee goden blank in blankgetent verblijf.

[p. 92]

 

Straks als de broze dag, die nu witopgericht

 

Praalt over de aard, zal zijn in onze erinnering

 

Als een die zonder tranen door het leven ging,

 

Dat na haar sterven bleek éen lange lijdensplicht, -

 

 

 

Als dan de volheid van haar ingehouden leed

 

Zal ruischen in metalen bekkens van den nacht,

 

Zeg dan ook gij uw smart en 'k zal door lange wacht

 

Betten met luistren koel uw lippen heet.