Verzen

[p. 87]

Koel bed zilverwijd.

Koel bed zilverwijd
Weet ik nu hoog gespreid;
Daar zal in maannachtzale
Bleek Verlangen rustedalen.

Uit lachen en lieven veel is geboren
Lust tot weenen eindeloos....
Geef u niet aan den slaap verloren,
Laat u niet door den droom bekoren, -
Ween met mij dees stille poos.

[p. 88]

 

Wij zaten saam in schemer van vreezen

 

Wachtend de heilbeloofde zon,....

 

Toen is een vreemde maan gerezen

 

Diep uit den kuil van den horizon;

 

Maar ach, haar teêre-lichthand kon

 

De breede nachtwond niet genezen.

 

 

 

De maan in lange herfstnachtwake

 

Heeft geweven de spreien en gazen voorhangen,

 

Waarin nu gaat sterven ons wond Verlangen

 

Doodziek en klein in wijde laken.

 

 

 

Laat ons niet denken

 

Aan een nieuwen morgen,

 

Laat ons al ons zwakke zorgen

 

Aan den kranke schenken.

 

 

 

Zet ze in het gele goud

 

Van aandacht om zijn hoofd te branden,

 

Warm nog eens in uw handen

 

Zijn voetjes koud.

[p. 89]

 

Zet lavend zwijgen en een enkel lief woord

 

Aan zijn peluw als medicijn,

 

Kus van zijn lippen het laatst akkoord,

 

Kus van zijn oogen den laatsten schijn....

 

 

 

Dan laat hem en daal tot mij

 

In mijn aardsche waak, waar ik zit en schrei,

 

Door lagen nacht omloofd,

 

Wijl boven ons hoofd

 

 

 

In hooge verande

 

Der glazene nacht

 

De maan met sneeuwen handen

 

Zal wiegen zacht

 

 

 

Verlangen in jongen dood....

 

En laat tot het morgenrood,

 

Zoolang nog daalt langs stiltes treden

 

Met wankende schreden

 

Zijn klagend âmen,

 

Ons handen samen.