Verzen

[p. 44]

Den wèl-lieven liede.

Den wèl-lieven liede luistere,
Dat wil weenen maar ù te verblijden;
Het is zoo teêr, het is zoo bescheiden:
Watersprank op mos te huiveren.

Die stem was u bekend (en dierbaar?), -
Maar nu gaat ze stil te rouwen
Als een droefverlaten vrouwe, -
En toch hoe edel-fier haar

[p. 45]

 

Gang in breede-plooiensluier,

 

Door najaarswind bewogen,

 

Telkens toont aan verwonderde oogen

 

Waarheid als blanke ster!

 

 

 

Zegt de stem, de wèl-bekende,

 

Dat ons leven moet zijn goed-zijn,

 

Dat maar nijd en haat ons laat

 

Koud en arm aan 's levens ende.

 

 

 

Zij fluistert ook van de glorie

 

Van eenvoud die niets wachte,

 

Van een gulden bond en het zachte

 

Geluk van vrede zonder victorie.

 

 

 

Hoor de stemme, die blijft vleien

 

Haar bruidslied kinderrein....

 

O wat kan een ziel beminder zijn

 

Dan maken een ziel min schreien?

[p. 46]

 

Zij doolt wel droef en bange,

 

Ziel, die zonder wrok wil lijden....

 

Hoor haar leer zoo klaar en bescheiden,

 

Luister den wèl-lieven zange.

 

 

 

(Verlaine)