Verzen

[p. 32]

Als oude boom.

Als oude boom, die lang geen vrucht meer droeg -
En aan zijn wortel ligt de bijl gereed, -
In nieuwe Lente in duizend bloesems breekt
Open en 't Leven trilt door grauwen stam
Als zachte lachen van een nieuw geluk,
Zoo bloeit mijn hart in liedren nieuw en vreemd,
En staat verwonderd voor zijn eigen bloei. -

[p. 33]

 

Want vandat mijn ziel, bloem in Morgenland,

 

Koos 't vleezen kleed, waarin de menschen gaan,

 

En dragen rond veel vreugd, maar meer verdriet,

 

Had altijd in mij rijke, blijde bron

 

Door alle aardsche stemmen van lust en leed

 

Zacht gepraat van wat aan het leven geeft

 

Wijding en waarde, - zoo midden in stad

 

Van donker leven welt heilige taal,

 

Tonen en zang, in stille kathedraal.

 

 

 

Die had nu lang gezwegen als in duur

 

Van zomer wreed van zon, en menig kind

 

Van mijn lief volk had al dien tijd gedorst.

 

Mijn mond zweeg en was droef; die was gewoon

 

Na te spreken de woorden als heraut,

 

Die staat op hooge tinnen en verkondt

 

Woorden van toorn of genâ van den vorst,

 

Die zit beneên in koele ridderzaal

 

Onder zijn grooten, eedlen altemaal.

[p. 34]

 

Maar nu bloeit wit van bloesem dorre rank;

 

Nu lacht frisch-roode mond na koelen drank,

 

Nu woelt mijn volk in bonte dracht dooreen,

 

Nu ruischt blijder psalm na droever geween.

 

Nu spreekt op toren onder blanke vlag

 

Boodschapper woorden in den open dag. -

 

 

 

En de gedachten, die mijn huis verlaten

 

In klankekleed en licht ornaat van taal,

 

Zijn zooals kindren, die elkaar ontmoeten

 

Buiten, waar groen en zon is, en ze staan

 

Weldra in kring ten dans en maken blij

 

Den langen dag met spel en rei.