Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 50]

Gij moet mij wel beminnen...

Gij moet mij wel beminnen, en daar is geen ontkomen,
nu dat de nachtegaal voluit heeft ingezet
den teederroekeloozen, den hemelstormend' aanslag
die hoop en wanhoop tergt tot éen verbeten bond:

alle onvervulde zielen die hier gedaante namen
in den beloken ban van éendagscreatuur,
ontsteken en ontlaaien in kleurgebroken vlammen
van bloeibekoelden gloed en bloeddoorschenen nerf:

in zelfvergeten opgang ter mededoogenlooze
onverantwoorde keur en naar het speelsch geweld
van 't onontkoombaar dreigend en dralend zomeronweêr
dat allen bloei verdelgt en spaart de bloote vrucht:

of de ingreep van Gods vingren, door derenis gedreven,
uit zooveel veegs en schoons éen ongekreukte bloem
genadig mocht behouden en onverderflijk bedden
in het getijdenboek van zijn gedachtenis...

Gij moet mij wel beminnen, en daar is geen ontkomen.